ticakyra.reismee.nl

Reizen door Costa Rica & Cuba

Het is alweer iets meer dan 2 weken sinds mijn vorige blog online kwam. Het bijhouden van mijn blog onder de aanwezigheid van Emilie bleek toch iets lastiger dan ik had gedacht. Misschien is dat juist wel een goed teken, want dat houdt ook in dat ik haar nog niet (helemaal ) zat ben! Deze blog wordt trouwens best een lange, dus bereid je daar alvast op voor!!

Nadat we weggingen uit Monteverde, zetten we onze reis voort naar Quepos. Het stadje in de buurt van nationaal park Manuel Antonio. We hadden hier een AirBnb geboekt mét zwembad en verbleven hier 3 nachtjes. Bij aankomst hadden we mazzel: er waren niet zo veel kamers meer vrij en daardoor hadden we een upgrade gekregen. We hadden nu een privé badkamer in plaats van een gedeelde en onze slaapkamer had 3 bedden waarvan 2 voor 2 personen! Super chill.

Op de eerste volledige dag gingen we naar het nationale park. We besloten vroeg te gaan, dus we waren rond half 9 al binnen. We wandelden wat rond en kwamen uiteindelijk uit bij een strand. Daar moest je naast de toeristen, ook uitkijken voor de aapjes en wasberen die er mogelijk met je spullen vandoor konden gaan. Gelukkig had ik met mijn nieuw verworven Spaans skills al een praatje gemaakt met een Costa Ricaanse meneer die er uit zag alsof hij frequent bezoeker was van het park. Hij bewaakte heel lief onze spullen terwijl wij een duik namen in de zee! (Tip: wasberen houden blijkbaar niet van zand) Voor de andere volledige dag in Quepos hadden we geen plannen, want er was niet zo heel veel in de buurt te doen behalve veel te dure excursies ($70 voor een paar uurtjes kanoën). De manager in het hotel raadde ons aan om een wandeling te maken naar een afgelegen strand. Echter hadden we voordat we hieraan begonnen zin in een duik in het zwembad en zijn we hier eigenlijk de hele dag niet meer uit gekomen... Ook lekker!

De volgende dag waagden we ons aan een hele lange busreis: we reisden van Quepos naar San José en van daar naar Puerto Viejo. We stonden braaf om 6u ‘s ochtends te wachten op de bus, maar deze was natuurlijk een halfuur te laat. Uiteindelijk kwamen we rond kwart over 10 aan in San José. Om 12 uur hadden we onze aansluiting naar Puerto Viejo vanaf een ander busstation. De reis naar Puerto Viejo zou nog 4,5 uur duren, maar duurde uiteindelijk 6 uur. Moe maar voldaan kwamen we aan en zochten we ons huisje voor de komende 4 nachten op.

Toen we daar aankwamen bleek het dat we een huisje hadden gehuurd met 2 aparte slaapkamers, een keukentje, badkamer en terras met hangmat. Het klinkt op deze manier iets beter dan dat het was. De keuken was vies (er lagen overal dode vliegjes, ook in het afwasmiddel), het rook er naar aangebrande hamburgers en ook op de slaapkamers zaten een hele boel vliegjes. En toen ik wilde gaan slapen bleek ook de lamp terwijl hij uit was nog steeds te flikkeren. Ook rook het huisje erg vies wanneer het regende (‘s avonds heeft het een paar keer geregend). Al met al was ik dus niet een groot fan! Maar we hebben absoluut het beste gemaakt van de tijd in Puerto Viejo! Op de eerste volledige dag huurden we fietsen voor de rest van de dagen en fietsten we er meteen mee naar een verderop gelegen strand. Hier vermaakten we ons prima met de ruwe golven en gingen we daarna heerlijk eten bij een Italiaan ‘Pecora Nera’. Hier heb ik echt de lekkerste pasta OOIT gegeten en ook het voorgerecht was overheerlijk. Voordat we weggingen kregen we nog een glaasje limoncello van het huis en daarna fietsten we weer terug naar onze casa.

De volgende dag gingen we met de bus naar nationaal park Cahuita. Omdat het een zondag was, reed de bus heel onregelmatig en hebben we 2 uur gewacht op de bus... (de bushalte lag wel aan het strand, dus dat verzachtte de pijn). Hier liepen we even rond, maar besloten we al snel een plekje op het strand uit te zoeken en de zee in te duiken want het was behoorlijk heet. De zee leek een stuk minder ruw dan de dag ervoor, maar ineens kwamen er 3 hoge golven achter elkaar waardoor Emilie en ik allebei onze petten en nog net niet ons bikinitopje zijn kwijtgeraakt. Een beetje verward en met een slok zeewater achter de kiezen besloten we dat het maar beter was om niet meer te zwemmen en het park wat verder te verkennen. Het was er echt prachtig en je hoeft voor dit park niet eens entree te betalen! Ze vragen wel om een donatie bij binnenkomst, maar dit mag je geheel zelf bepalen.

Op onze laatste dag in Puerto Viejo gingen we naar het Jaguar Rescue Centre. Hier worden allerlei gewonde dieren uit de omgeving naartoe gebracht en verzorgd met het doel om weer in de natuur te worden vrijgelaten. We kregen in een klein groepje een rondleiding van vrijwilliger Daan, die toevallig ook Nederlands was. We zagen verschillende dieren waaronder wilde katten, aapjes en (baby) luiaarden. Ik vond het echt heel indrukwekkend maar ook mega schattig! Ook deze dag was weer bijzonder heet, dus we besloten om hierna lekker op een terras aan het strand te gaan lunchen. We reden met onze fiets terug naar het stadje en kozen een terras uit met een prachtig uitzicht. Hier spendeerden we het overgrote deel van onze laatste middag. Daarna keerden we terug naar het huisje om research te doen voor Cuba en om een restaurant uit te zoeken voor de laatste avond in Puerto Viejo. Uiteindelijk zijn we pizza gaan eten en hebben we daarbij allebei heerlijk cocktails gedronken (yes, ik heb Emilie aan de cocktails gekregen!).

De volgende dag begon onze laatste dag Costa Rica met een busrit naar San José. Ook dit keerde duurde het weer een lange 6 uur. Eenmaal aangekomen namen we een Uber naar Heredia en kwamen we aan bij onze bed and breakfast voor 1 nachtje. Het bed was echt meeeega klein, dus Emilie en ik hebben niet zo goed geslapen... Op de laatste avond in Heredia aten we arroz con pollo van mijn favoriete tentje, namen we afscheid van María en haar familie en gingen we nog drankjes doen met Juan Carlos. Het was dus nog een hele gezellige avond!

Op 21 maart vlogen we van San José, Costa Rica naar Havana, Cuba. Ik had het type vliegtuig de avond van tevoren opgezocht en ik was niet zo blij met de zoekresultaten: een klein vliegtuigje met propellers. Het vliegtuig maakte een boel herrie met opstijgen, maar daarna viel het gelukkig allemaal wel mee en zijn we heelhuids geland in Havana.

Eenmaal aangekomen, begon het avontuur. Er stonden namelijk geldwisselautomaten op de luchthaven waar je je euro’s in kon stoppen en dan zou je er CUC (de lokale ‘luxe goederen’) munt voor terug krijgen. Emilie nam de proef op de som en wisselde eerst een briefje van €50 om. Dit ging goed. Toen stopte ze haar overige €300 er in en ging het uiteraard fout: de machine bleef vasthangen. Weer zo’n moment waarop het maar goed is dat ik inmiddels Spaans spreek: ik legde uit aan en medewerkster wat er aan de hand was en het enige wat ze kon zeggen was dat we ‘even’ moesten wachten. Na 10 minuten ging ik nog een keertje checken of er wel actie werd ondernomen maar ook nu kreeg ik hetzelfde antwoord. Uiteindelijk kwam er nog redelijk snel (voor Cubaanse begrippen) iemand aan die Emilies euro’s uit de machine redde. Uiteraard hadden we het vertrouwen in deze machines inmiddels verloren en gingen we op zoek naar een wisselkantoor. Resultaat: een hele lange rij waar we toch maar achter aansloten. Ik had gelezen dat het best 2 uur zou kunnen duren voordat je aan de beurt bent wanneer je in de rij moet staan om je geld te wisselen, maar ook hier hadden we meer geluk. Binnen een halfuur hadden we allebei van onze euro’s CUC’s gemaakt. We (ik) regelden een taxi voor een goede prijs en gingen op weg naar onze slaapplek in Havana.

Onze slaapplek bleek meer dan prima: op loopafstand van alle bezienswaardigheden, airco op de kamer, 2 losse bedden, een koelkastje en warm water (dit blijkt hier normaal te zijn, maar na Costa Rica was dit wel speciaal). Ook het ontbijt dat onze accommodatie serveerde was echt overheerlijk (Hostal Real in Havana). Op de eerste avond zochten we snel iets in de buurt om wat te eten, het was namelijk al half 9 toen we aankwamen. We vonden een soort snackbar om de hoek en liepen daar naar binnen. Hier bestelden we voor 3CUC (vanaf nu $, heeft namelijk dezelfde waarde) p.p. een hamburger en voor 1$ p.p. een lokaal frisdrankje. Ik rekende af met 10$ en vroeg aan de ober of ik het wisselgeld misschien niet in Menudo Nacional (CUP) kon krijgen. Hij gaf me 50CUP wisselgeld (wat overigens echt precies de wisselkoers is, dus dat is super netjes) en voldaan verlieten we de snackbar (dat voldane gevoel kwam trouwens niet door het eten, dat was echt niet lekker).

De volgende dag hadden we een volledige dag om Havana te verkennen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dus geen fan ben van Havana, dus als je dat wel bent dan herken je je misschien niet in mijn verhalen. Om de haverklap werden we door (vooral) mannen lastig gevallen of ze ons niet ergens mee konden helpen in ruil voor $1 (of ze zeiden gewoon ‘kijk daar is gebouw x, daar is gebouw y en daar is gebouw z. Mag ik nu $1?’). Echt heeeel irritant. Ook denk ik dat er wel 80x aan ons is gevraagd of we geen taxi nodig hadden of een ritje wilden maken in een oldtimer. Ik heb het gevoel dat ik de hele dag alleen maar ‘No gracias’ heb gezegd.

Wel vond ik dat er in het centrum een aantal indrukwekkende gebouwen stonden (in tegenstelling tot daarbuiten, wat een lelijke gebouwen zeg!). We bezochten een van deze mooie gebouwen: het Capitool. Je mocht hier alleen naar binnen met een gids en er stond aan de zijkant een rij mensen te wachten dus we gingen maar eens vragen waar dat dan voor was. Om 12 uur ‘s middags zouden er kaartjes worden uitgegeven aan de mensen die staan te wachten voor 3 verschillende tijdstippen voor een (gratis tot 1 april) rondleiding met een gids. En er gold ook op = op. We besloten de gok te wagen en sloten om iets na half 12 aan in de rij en wisten zowaar een kaartje te bemachtigen voor half 2! Tussendoor dronken we een sapje op het terras van hotel Inglaterra voor 1.25$. Ik vond de rondleiding door het Capitool erg interessant en de ruimtes waren echt mooi. Helaas hadden we ook voor de 25e keer op de dag een Cubaan aan de haak geslagen: de bewaker die met ons meeliep tijdens de tour. Nadat ik hem had duidelijk gemaakt dat er bij mij niks te versieren viel, probeerde hij het nog bij Emilie maar ook dat was uiteraard geen succes.

Na het Capitool gingen we snel op zoek naar een winkel waar ze WiFi kaarten verkopen. Je kunt hier in Cuba namelijk alleen op pleintjes en in sommige hotels/restaurants internetten met vooraf gekochte WiFi kaartjes. Dit kost dan $1 per uur. Er stond een aardige rij en we sloten maar weer braaf achteraan. Na een minuut of 20 waren we aan de buurt en kochten we allebei een kaartje van 5 uur (die nu wel aardig op is). Vervolgens bedachten we dat we misschien toch nog wel even iets moesten eten en gingen we op zoek naar een plekje. We kwamen uit bij restaurant ‘Chacón 162’ want daar konden we ook lekker buiten zitten onder een parasol. De ober sprak uitstekend Engels, dus ik voelde me niet genoodzaakt om Spaans te spreken. Hij wilde ons (veel te dure) cocktails à 5,50$ per stuk aansmeren, maar ik zei dat we liever een sapje wilden. Ook bestelden we allebei een van de goedkopere gerechten op de kaart. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien was hij daar niet helemaal blij mee, maar hij moest het er maar mee doen. Vervolgens ontstond er echt een fantastische situatie: onze ober zei tegen zijn collega iets wat eindigde met dat we ‘perras’ ook wel ‘bitches’ waren en dat verstond ik natuurlijk prima. Ik reageerde dus in het Spaans met ‘Hey, puedo entender español!’ Wat iets betekent als ‘Hey, ik begrijp Spaans!’ Nouuuu je had zijn gezicht moeten zien! Hij probeerde zich er nog onderuit te lullen door te zeggen dat hij zei dat we mooie ogen hadden maar dat kon hij dus echt niet aan mij verkopen. Zijn gezicht vertrok echt helemaal en om het goed proberen te maken, kwam hij nog een schaaltje met een of andere Cubaanse snack brengen die Emilie en ik uit protest niet hebben opgegeten. Daarna heeft hij ons niet meer durven bedienen en heeft hij zich de hele tijd verscholen!

We sloegen het avondeten over omdat we om 16 uur nog pasta hadden gegeten en de volgende dag ook weer vroeg op moesten staan en dus toch vroeg gingen slapen. Na weer een overheerlijk ontbijtje namen we de taxi naar het busstation in Havana waar om 9 uur de eerste bus naar Viñales zou vertrekken. We hadden al vernomen dat deze bus vol zat, maar er vertrekken vanuit daar ook meerdere ‘taxi collectivos’ een soort taxi die je dan deelt met andere mensen. Meteen toen we daar aankwamen sprak iemand ons aan of we voor 20$ p.p. met zo’n taxi mee wilden reizen. Iets te snel gingen we op het aanbod in omdat ik had gelezen dat dit een goede prijs was. We zouden nog 5-10 minuutjes moeten wachten op 2 andere passagiers en dan zouden we vertrekken. De 5-10 minuten werden uiteindelijk 30 minuten dus besloten we om nog te onderhandelen in de prijs. We wilden samen voor 30$ mee. Nou dat ging dus écht niet volgens de meneer. Maar ook wij bleven volhouden dat we echt te lang hadden moeten wachten en dat we dus korting wilden. Bovendien bleek er ineens een 5e persoon in de taxi te zitten waardoor er ook al extra geld zou worden verdiend. De taxi kwam leeg bij ons aan en we moesten instappen van degene die de verdeling van de personen regelde (de andere passagiers stonden een paar straten verderop). Ik probeerde nog een keer te zeggen dat we alleen voor 30$ samen meegingen en hij weigerde. Dus besloten Emilie en ik het er op te wagen en zeiden we dat we op zoek gingen naar een andere taxi (wat op dat moment betekende dat ze of half leeg moesten vertrekken, of nog andere mensen moesten vinden). Op dat moment konden we uiteraard mee voor samen 30$! We hadden gewonnen!

Na een taxirit van iets minder dan 3 uur en een tussenstop bij een sigarenboer (super leuk wel trouwens!) kwamen we aan in Viñales. Hier hadden we nog geen slaapplek, maar zodra we uitstapten sprak een vrouwtje ons aan met de vraag of we nog wat zochten. We waren een beetje huiverig maar liepen achter haar aan om een kijkje te nemen. We konden slapen in het huis van haar nicht, 3 blokken verwijderd van het stadscentrum waar precies het weekend dat we er waren een soort straatkermis was (goede timing hè?!). Ook hier hadden we weer 2 aparte bedden en was de locatie top dus we vonden het helemaal prima (overigens ook weer een uitstekend ontbijt). We vermaakten ons op de straatkermis (waar je veel goedkoop eten en drinken kon kopen) en aten ‘s avonds bij El Olivo. Een biologisch Italiaans restaurant. Heerlijk! Je kunt dus toch wel lekker eten in Cuba. De vrouw waarbij we sliepen wilde ons maar al te graag helpen met het boeken van een paardrijtocht door de vallei. Wij zeiden dat we eerst zelf nog even wilden rondkijken, maar voor we het wisten stond de gids op de stoep en kwam hij een praatje houden over dat we een tour van 4-5 uur konden doen voor $35 p.p. Dit was boven het budget dat wij hadden bedacht, dus we wezen het af. Echter vielen de prijzen bij de toeristenbureaus in het stadje ook tegen. Daar kostte het ook al snel 30$. Uiteindelijk kwamen we geheel per ongeluk uit bij een plekje waar ze ook paardrijtochten regelden voor 3$ per uur per persoon. Emilie dacht dat haar Cuba app de locatie aangaf als een mooi uitzichtpunt (het heette wel gewoon paardenverhuur maar dan in het Spaans, het was erg grappig ). Uiteindelijk duurde deze tocht 6 uur, dus waren we maar $18 kwijt én langer weg geweest! Ook waren er ook nog een mevrouw uit Mexico en haar 2 kids mee en zij waren echt super leuk! Ze wonen nu in de VS, dus ze konden ook nog de dingen die ik niet begreep voor ons vertalen. Echt ideaal én gezellig! Tijdens de paardrijtocht gingen we langs een tabaksplantage, koffieplantage, een plek waar een speciale rum werd gemaakt, een mooi uitzichtpunt én een supermooi meer waar we hebben gezwommen. Het was dus een hele geslaagde dag.

We regelden via de mevrouw van ons verblijf een taxi collectivo voor $35 p.p. van Viñales naar Trinidad (een rit van 7-8 uur) die ons 25 maart om 8 uur kwam ophalen. Met de taxi was zelfs goedkoper dan met de bus, dus dat was echt top! Emilie en ik hebben allebei een beetje kunnen slapen, dus de reis ging ook nog redelijk snel. We hadden in Viñales al een bed and breakfast voor Trinidad op het oog, dus we lieten ons voor de deur afzetten door de taxi. Gelukkig was er nog plek!

De bed and breakfast heeft een zwembad, dus we verheugden ons heel erg op een duik! Helaas bleek het zwembad leeg... maar er werd ons beloofd dat het in de avond zou worden schoongemaakt en gevuld. De volgende dag was het uiteraard nog niet gevuld. Maar het zou vandaag echt gevuld zijn! Op het moment van schrijven is het 18:21 en zit er nog steeds geen druppel water in het zwembad. We besloten de manager van de bed and breakfast hier op aan te spreken (we hadden het immers gekozen vanwege het zwembad en deze casa is ook $5 per nacht duurder dan ‘normaal’). Hij legde uit dat vanwege het droge seizoen niet altijd zoveel water mag worden gebruikt. Dat snappen we natuurlijk wel, maar we zeiden ook dat zijn personeel dan geen loze beloftes naar ons had moeten maken. We hadden namelijk gepland om vandaag even een ‘oplaaddagje’ te doen aan het zwembad (en zo ook wat geld te besparen). Hij was het geloof ik niet helemaal met ons eens want hij zei nog dat we het dan aan hem hadden moeten vragen en niet van het personeel uit hadden mogen gaan (wat echt heel raar is, het personeel moet toch te vertrouwen zijn?!), maar uiteindelijk hebben we er uit weten te krijgen dat we morgen gratis ontbijten en dat we allebei een gratis mojito hebben gekregen. Toch weer wat bespaard!

Vandaag hebben we niet heel veel ondernomen, omdat we ook gisteren weer een enthousiaste paardrijtocht van 7 uur hebben gehad langs verschillende plantages, uitzichtpunten en een mooie waterval waar we hebben gezwommen! Ik vind de omgeving hier in Trinidad misschien wel nóg mooier dan in Viñales. Ik kan in elk geval iedereen aanraden om hier te gaan paardrijden (we hadden een privé gids voor 7 uur voor 20$ p.p.). Overigens kwamen we er gisteravond achter dat ons budget niet echt meer heel erg toereikend was (we hadden ongeveer 90$ samen over voor 5 dagen lunch + diner + dingen ondernemen + cocktails en water). Ik dacht namelijk dat ik met mijn visakaart hier wel zou kunnen pinnen (met maestro kan dat namelijk over het algemeen niet), maar het lukte niet! De paniek sloeg toe en we gingen na het eten meteen al onze passen te halen om te proberen geld te pinnen. Emilies kaarten van zowel de ING als de ABN AMRO werkten niet... ik wist gelukkig wel 60$ te pinnen met mijn pas van de Rabobank! We waren echt meeeega blij. Om meer kosten te besparen bedachten we ook dat het handig was om alvast een AirBnb te boeken voor in Cienfuegos, waar we vanaf morgen 2 nachtjes verblijven. Dit kan echter niet vanuit Cuba op de een of andere manier. Gelukkig was een van Emilies vriendinnen zo lief om ons te helpen en heeft voor ons een reservering gemaakt! Dat scheelde ook weer $40 in ons budget die we er weer bovenop kunnen tellen. Uiteindelijk komt alles dus toch nog goed (we hadden al hele wilde plannen om geld te verdienen... iets met borden wassen of een kissing booth). Tip voor als je naar Cuba reist: neem veel verschillende bankpassen mee en vergeet vooral ook niet voldoende euro’s om om te wisselen wanneer je aankomt!

Gefeliciteerd als je het tot hier hebt volgehouden! Je bent eindelijk klaar met het lezen van mijn verhalen van de afgelopen 2 weken! Het is hier inmiddels weer etenstijd, dus ik sluit mijn blog bij deze af. :) Ik ga mijn best doen om vanaf de Bahamas weer voor jullie te uploaden zodat het weer een kortere blog zal zijn. Hier vliegen Emilie en ik zaterdag namelijk heen!

Liefs,
Kyra

Afscheid nemen in Heredia en beginnen aan de reis!

Op het moment van schrijven van deze blog, lig ik heerlijk in een hangmat in Santa Elena in de buurt van Monteverde. Mijn goede vriendin en reismaatje voor de komende maand Emilie is vanochtend vertrokken op een canopy tour en ik heb even de tijd om een nieuwe blog te schrijven!

De pesto pasta die ik voor het gezin had gekookt, was een groot succes! Ze vonden het allemaal erg lekker en María heeft het recept overgenomen en al 3 verschillende potjes pesto gekocht om het zelf ook een keer te maken. Ik legde ze haar dat het helemaal geen ingewikkeld recept is en dat eigenlijk vooral studenten in Nederland dit eten, maar ze was alsnog onder de indruk haha.

Zondag 4 maart ging ik met María en Juan Carlos naar Jacó om te chillen op het strand. Ik vertelde ze dat mijn vader een kennis had in Jacó met een hotel en dat ik misschien nog even langs wilde gaan. Dat vonden ze prima dus ik belde naar Victor en we mochten meteen langskomen! We kregen zelfs een super lekker ontbijtje aangeboden, echt mega lief! Ook hebben we tot de middag nog even aan het zwembad van het hotel gerelaxt voordat we naar het strand vertrokken. Dit was echt helemaal super! Nogmaals bedankt, Victor! Ook mijn gastmoeder en -broer vonden het echt helemaal top! Maar ook later op het strand hebben we het heerlijk gehad. De zee was behoorlijk ruig, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben heerlijk gekletst over van alles en nog wat en lekker bijgebruind in de zon. Het was eigenlijk echt de perfecte zonnige dag!

Afgelopen maandag begon mijn laatste week als vrijwilligster bij Casa de Paz in Alajuela. Ik had inmiddels me mijn bazin overlegd dat ik donderdag al mijn laatste dag zou werken zodat ik vrijdags al met Emilie op pad kon gaan (zij kwam donderdagochtend al aan). Ik gaf echter woensdags al mijn laatste ‘echte’ les want donderdags zouden we film gaan kijken! Ook had ik een kleinigheidje gekocht voor de 9 meiden uit mijn klas: een kettinkje met 3 kleine hartjes er aan. De meiden waren hier echt meeeeega blij mee. Echt super leuk om te zien! De meiden vonden het ook erg jammer dat ik wegging: 2 moesten zelfs huilen toen ik afscheid van ze nam. Nadat ik foto’s met hen en met mijn collegaatje Janke had gemaakt, kreeg ik van hen ook nog een hele lieve zelfgemaakte kaart met Engelse tekstjes er op! Super leuk!

Ik bleef die donderdag niet lunchen op werk, want ik zou Emilie meenemen naar een plekje waar ze super lekkere ‘arroz con pollo’ hadden. We kregen echt een mega grote portie maar het was zo lekker, dat we bijna alles hebben opgegeten. Daarna zouden we een pedicure laten doen bij de salon waar ik al 2x eerder was geweest. Echter bleek dat de nagelstyliste afwezig was en dat de afspraak dus helaas niet door kon gaan. Uiteindelijk zijn we naar een andere salon gegaan en hebben we daar onze nagels laten lakken. Wel iets minder mooi, maar nog steeds wel verzorgd!

María had Emilie afgelopen donderdagavond ook uitgenodigd voor het avondeten, dus dat was super gezellig. Ze kookte vegetarische cannelloni me spinazie en ook dit was heerlijk! Emilie had nog kaas en dropjes meegenomen uit Nederland voor María op haar verzoek aan mij en daar was ze echt super blij mee haha! Donderdagavond was mijn laatste avond, maar defamilie weigerde donderdagavond en vrijdagochtend afscheid van me te nemen omdat ze weten dat ik 20 maart nog een nachtje in Heredia zal slapen voordat we naar Cuba vertrekken. Ik moet hoe dan ook nog even langskomen dus ik heb officieel nog geen afscheid genomen haha!

Afgelopen vrijdag vertrokken Emilie en ik met de bus van San José naar La Fortuna. We vetrokken ‘s ochtends rond half 8 en waren uiteindelijk tegen 13:30 uur in het hostel waar we 2 nachtjes zouden slapen. We moesten tot 15 uur wachten totdat onze ‘kamer’ (tipitent) klaar was, maar dat was niet erg want zo hadden we de tijd om een planning te maken voor onze tijd in La Fortuna. We besloten vrijdag tegen 16:00 uur naar de Baldi hotsprings te gaan en boekten in het hotel voor de volgende dag een tour waarmee we in de namiddag gingen hiken rondom de Arenal Observatory lodge en daarna nog naar de natuurlijke hotspring bij de rivier Tabacon zouden gaan. Omdat we deze tour hadden geboekt, kregen we in de ochtend op zaterdag ook nog gratis vervoer naar de La Fortuna waterval. Alle activiteiten die we in La Fortuna hebben ondernomen, waren echt top!

De Baldi hotsprings zijn echt een aanrader en het diner daar was ook heerlijk. We hebben eerlijk tot 21 uur daar gerelaxt. Voor de La Fortuna waterval stonden we op tijd op, zodat we genoeg tijd hadden om het te combineren met de tour. De waterval was echt prachtig! We moesten er wel 500 traptreden voor naar beneden (en naar boven!) maar dat was het echt waard! Wel was het goed dat we vroeg waren gegaan, want toen we de klom naar boven begonnen kwamen er steeds meer mensen aan terwijl het eerst echt lekker rustig was. Het is trouwens in Costa Rica zo dat locals een andere toegangsprijs betalen dan buitenlanders wanneer je een nationaal park of iets in die trend wil bezoeken. Meestal is het verschil in prijs de helft! Daarom had mijn bazin van vrijwilligerswerk een brief voor mij uitgetypt waarin staat dat ik vrijwilliger ben en dus Costa Ricaanse mensen heb geholpen zonder enige vergoeding en of ze me daarom willen binnenlaten tegen de locale prijs. Ik heb het alleen nog kunnen gebruiken bij de la Fortuna waterval, maar daar kon ik dus uiteindelijk tegen locaal tarief naar binnen! Echt super fijn. Scheelde toch weer ongeveer €6.

Na de waterval hadden we nog ruim de tijd om lekker te lunchen dus Emilie en ik deelden een pizza in een restaurant vlakbij ons hostel. Daarna maakten we ons klaar voor de tour! Helaas heeft het de hele tour geregend, maar alsnog was het gelaagd. We hebben een ‘red-eyed frog’ gespot en nog een andere waterval bezocht. Het was alleen helaas te mistig om de vulkaan goed te kunnen zien. De ‘natuurlijke hotspring’ die we rond een uur of 18 gingen bezoeken was een behoorlijk avontuur. Dit is namelijk gewoon een rivier pal naast een drukke weg en er zijn dus verder ook geen faciliteiten aanwezig. We moesten dus vanuit het busje met zijn allen in onze zwemkleding over de weg naar de rivier lopen in het donker onder begeleiding van slechts enkele zaklampen. Eenmaal aangekomen bij de door de vulkaan verhitte rivier was het wel echt een top ervaring! Daar zaten we dan, in een rivier verhit door vulkaanwarmte ergens in the middle of nowhere in Costa Rica! Het was een ervaring die we niet snel zullen vergeten, daar ben ik zeker van. Wel was het na de hotspring onhandig omdat we allemaal nat waren en nog terug moesten naar onze hotels. We zaten dus gezellig met zijn allen in het busje met enkel een handdoek omgeslagen. Gelukkig konden we in het hotel meteen onder de douche springen! Alleen omdat we in een tipi-tent sliepen, hebben we helaas onze bikini, handdoek en natte kleding niet meer droog gekregen voordat we gisterochtend naar Monteverde vertrokken.

Rond kwart over 8 stond er een busje op ons te wachten dat ons naar Lake Arenal zou brengen en vanaf daar zouden we het meer met de boot oversteken en dan verder rijden naar Monteverde. Dit was echt helemaal super geregeld! Als je met de bus moet gaan, doe je er namelijk 7 uur over. Onze lieve airbnb host van in Monteverde had dit allemaal voor ons geregeld!

Ook konden we bij haar tourtjes boeken voor ons verdere verblijf hier in Monteverde. Zo zijn we gisteravond op een ‘nightwalk’ geweest om wilde nachtdieren te spotten en is Emilie op dit moment aan het ziplinen door de cloudforest van Monteverde! En vanmiddag gaan we op hanging bridges tour door het nationale park. Het is dus allemaal echt top geregeld! Onze airbnb is echt fantastisch, de kamer is lekker ruim en gisteren toen we aankwamen heeft Johanna meteen onze (nog natte) was gedaan. Zonder hiervoor een vergoeding te willen! Zo lief! Ook heeft ze vanochtend een heerlijk ontbijtje voor me gemaakt nadat Emilie om 7:30 vertrokken was voor het ziplinen. En dat terwijl we echt heel weinig betalen voor ons verblijf, dus het is echt super. Ook spreekt Johanna zowel Engels als Spaans, dus ik kan lekker mijn Spaans oefenen maar Emilie kan ook met haar praten haha!

Helaas hebben we nog maar 1 nachtje hier en gaan we morgen alweer door naar Manuel Antonio en vertrekken we 16 maart naar Puerto Viejo. Beide reizen duren redelijk lang, maar dan heb je ook wat! Op 21 maart, nadat we nog een nachtje in Heredia hebben geslapen, vliegen we naar Cuba! Ook hier heb ik erg veel zin in! Mocht iemand van jullie nog tips hebben, dan hoor ik ze graag!

Hasta luego!

Kyra


Eindelijk is alles weer ‘pura vida’

De tijd is de afgelopen week echt razendsnel voorbij gevlogen. Gelukkig betekent dat meestal dat het een leuke tijd is geweest! Het is al anderhalve week geleden dat ik mijn vorige blogpost online heb gezet. Mijn excuses!

Inmiddels geef ik al anderhalve week Engelse les aan de vrouwen die wonen op het project waar ik vrijwilligerswerk doe. Ik denk dat het best wel goed gaat ook al heb ik 0 ervaring met lesgeven en zijn er weinig middelen om de lessen leuk te maken. Ik heb slechts een whiteboard tot mijn beschikking en dat is het dan ook. Ik heb de vrouwen vorige week maandag eerst een toets laten maken om hun Engels niveau te peilen. Bij de meeste meiden ontbrak het overigens aan enig niveau. Echter zitten er ook een paar tussen die wel al een woordje Engels spreken. Het leek me dus handig om de groep in tweeën op te splitsen. ‘S ochtends begin ik met de les voor ‘de gevorderden’ waarbij ik ook grammatica behandel en een uur voordat ze gaan lunchen begin ik met de beginners. Zij kunnen zich ook niet meer dan een uur concentreren dus dat werkt wel prima zo. Ik kan het gelukkig met eigenlijk alle vrouwen wel goed vinden en ik denk dat ze het wel leuk vinden dat ik zo ‘jong’ ben. Hun leeftijd ligt namelijk ook tussen de 20 en de 35. Tussen de lessen door maak ik dan ook grapjes me de meiden en vinden ze het hartstikke grappig om mij Spaans te leren zodat ze de ‘lerares’ ook iets kunnen bijbrengen! Om 12 uur gaan de vrouwen lunchen en dan ga ik alvast de lessen van de dag erna voorbereiden. Meestal ben ik rond 13:00 klaar en dan kan ik weer terug naar Heredia.

Ik moet na het vrijwilligerswerk een stukje lopen naar het busstation in het centrum en doe onderweg vaak nog even wat boodschappen. Meestal ben ik rond een uur of 14:30 weer in Heredia. Alajuela ligt qua kilometers hartstikke dichtbij maar de bus gaat via de internationale luchthaven en daar rondom zijn de wegen echt super druk waardoor een busrit gerust een uur kan duren voor +- 15km. Overigens neem ik ‘s ochtends wel vaker de verkeerde bus... ik moet namelijk een zwart met rode bus aanhouden die naar Alajuela gaat. Maar er zijn 2 verschillende zwart/rode bussen naar Alajuela. Op eentje staat: ‘Heredia, San José, Alajuela, por invu, ‘City Mall’ en op de ander staat precies hetzelfde alleen dan zonder ‘City Mall’. Het leuke is dat dit allemaal een voor een op de display voorbij komt terwijl de bus met volle snelheid komt langsgereden... ik heb dus al redelijk wat keren in de bus mét ‘City Mall’ op de display gezeten. Deze bus rijdt niet vlak langs werk, maar naar het grote busstation waar ik ‘s middags ook heen moet wandelen (bussen rijden heen en terug niet dezelfde route! Heel ingewikkeld allemaal, ik weet er alles van haha). Dat is ongeveer 25 minuten lopen en dat is helemaal niet erg. Maar het is wel vervelend als je graag op tijd op je werk wil verschijnen. De afgelopen 2 dagen lijk ik van mijn fouten geleerd te hebben en is het goed gegaan! *klopt af*

Er is overigens ook een nieuwe vrijwilliger op het werk sinds maandag. Zij komt ook uit Nederland en geeft nu Engelse les aan de ‘echte’ beginners die binnenkort een examen moeten afleggen omdat ze aan een studie gaan beginnen. Janke is een stuk(je) ouder dan ik (eind 40) en komt uit Friesland. Ze is gelukkig aardig en de afgelopen 2 dagen zijn we na werk steeds samen teruggegaan naar Heredia want daar woont zij ook bij een gastgezin. Gisteren hebben we na werk zelfs ergens ‘koffie’ gedronken! Ik had een heerlijk sapje van Guanabana. Ik ga al dat heerlijke fruit van hier nog missen!

Verder heb ik afgelopen week veel tijd doorgebracht met mijn tica familie. Zo gingen we onder andere naar de kerk en daarna met zijn allen lunchen in een super leuk tentje! Daar heb ik eindelijk weer eens iets gegeten dat leek op een pizza (een soort pizzabroodje). Heerlijk! Ook heb ik denk ik een stuk of 3 films gekeken met mijn familie. Ze vinden het heel leuk om de huiskamer om te toveren tot ‘bioscoop’ en dan met het hele gezin film te kijken. Zelfs de kinderen (22 en 20) vinden dat gezellig! Een film ‘huren’ kost hier overigens maar 1.000 colones (€1.45) en dan mag je hem gewoon houden. Volgens mij is dat niet helemaal een legale manier, maar je hoort me niet klagen haha. Ze hebben ook echt nieuwe films! Vandaag ging ik ook met mijn mama tica een nieuwe film uitzoeken en kregen we van de verkoper er zelfs nog eentje gratis bij! Zo lief! Verder heb ik vooral veel gekletst met mijn mama tica en mijn hermano tico.

Afgelopen zaterdag ging ik met Carolin (een Duits meisje dat ik in Sámara heb leren kennen) naar Tortuguero. We zouden om 06.00 worden opgehaald bij het nationale theater in San José. We hadden dus een hostel in de buurt van het theater geboekt voor vrijdagavond. Ik heb die nacht echter echt verschrikkelijk geslapen. Ook Carolin heeft nauwelijks een oog dicht gedaan. Het koelt namelijk ‘s nachts behoorlijk af in het binnenland van Costa Rica en San José is dan nog een van de meest koele plekken ook. Tot onze verbazing waren geen dekens maar alleen maar hoeslakens! Ik heb het heel de nacht super koud gehad en daardoor nauwelijks geslapen. Ook kwam er midden in de nacht een groep luidruchtige Amerikanen aan in het hostel en ik kon letterlijk hun gesprekken volgen ook al sliepen zij in een andere kamer (Carolin en ik hadden een kamer voor ons 2). We begonnen dus redelijk moe aan onze trip naar Tortuguero maar dat mocht de pret niet drukken. We begonnen aan de lange rit richting het oosten en tussendoor maakten we een stop voor ontbijt. Uiteraard was dit in Costa Ricaanse stijl een kommetje vruchten en Gallo Pinto (rijst met bonen en ei met plátano). Na het ontbijt moesten we nog een behoorlijk stuk rijden voordat we aankwamen bij de boten. Om Tortuguero te kunnen bereiken, moet je namelijk per boot reizen! Er is geen weg naar toe. In totaal hebben wie die dag een uur of 4 gevaren door de rivieren bij Tortuguero. Dat was echt heel tof! We hebben super veel vogels, aapjes en een schildpad gespot. Verder hebben we nog even door het stadje gewandeld en zijn we naar het strand geweest. Je mag hier niet zwemmen dus we hebben daar niet heel veel tijd doorgebracht. Na een heerlijke lunch bij een van de luxe lodges begonnen we aan de boottocht terug naar het busje. Op de terugweg richting San José stopten we nog even bij een bananenplantage en legde de gids ons uit hoe het er aan toe gaat op een bananenplantage. De ‘Dole’ bananen komen uit Costa Rica! In mijn hoofd was ik stiekem vooral bezig met het idee dat er heel veel spinnen zitten op zo’n bananenplantage dus ik heb niet heel goed opgelet op wat hij zei (maar wel een aantal spinnen gezien). Rond een uur of half 8 waren we weer terug in San José en nam ik vanaf daar de bus terug naar Heredia. De chauffeur was gelukkig zo aardig om me in San José bij het busstation af te zetten, want in San José wil je ‘s avonds dus niet in je eentje rondlopen. Het hoogtepunt van de dag voor mij is dat ik een luiaard heb gezien op ooghoogte op echt een halve meter afstand. Dat was echt geweldig! Voor foto’s van deze trip (en dus ook de luiaard!) en andere foto’s van mijn reis kun je trouwens op mijn Facebook kijken. Daar heb ik de laatste tijd behoorlijk wat foto’s geüpload!

Afgelopen zondag ging ik met María bij een Peruaanse vriendin op bezoek. Ze wilde met een groep vrienden een christelijk ritueel uitvoeren (het is me niet helemaal duidelijk waarom precies) en we hebben samen geluncht en Peruaanse likeur gedronken. Daarna gingen we op bezoek bij een oude Costa Ricaanse dame. Ze is 94 jaar oud! Maar nog elke dat doet ze alles zelf en (ver)maakt ze ook nog steeds kleding. Het was echt super interessant om bij haar thuis te mogen komen. Ze had allemaal oude foto’s van haar familie ophangen en veel oude spulletjes. Zo heb ik ook nog een beetje geleerd over de ‘oude’ Costa Ricaanse cultuur!

Vandaag ben ik met María een ijsje gaan eten bij een ijssalon en mijn god wat was dat lekker! Ik had de smaak ‘Dulce de leche’ gekozen want dat hebben we hier in Nederland niet. María moedigde me aan om er nog chocoladesaus overheen te laten doen voor 200 colones extra (€0.30) en wow! Wat was dat lekker! Ik weet zeker dat ik dat ijsje nog een keer moet eten voordat ik wegga haha! Er zat ook zo veel chocoladesaus op dat ik meteen mijn zin in chocolade heb gestild! Ook kocht ik vandaag een souvenir voor pap. Ik kan natuurlijk niet verklappen wat het is! Maar ik ben er heel tevreden mee (en nee pap, het is geen koffie geworden haha). Overigens heb ik voor mezelf ook 2 souvenirs gekocht: oorbellen van tucans en een Costa Ricaans ‘sleutelbordje’ (ik heb niet heel veel ruimte in mijn backpack). Ook gingen we vandaag naar een winkel waar ze parfums verkopen die lijken op parfums van grote merken. Ik heb (nog) niks gekocht maar wellicht volgt dat nog. Ik heb namelijk geen parfum meegenomen van Nederland op reis.

Voor komende week staan er weer leuke dingen op het programma: We gaan veel films kijken, morgen ga ik pasta pesto koken voor het gezin, we gaan waarschijnlijk nog een keer naar het leuke lunchplekje, sowieso nog een keer naar de ijssalon en van het weekend ga ik met María, Juan Carlos (zoon), Carla (dochter) en Roberto (vriendje van Carla) naar Jacó! Daar gaan we een hele dag chillen op het strand. Ik heb er nu al zin in! Nog even aan mijn tintje werken voordat Emilie al over 9 dagen voor mijn neus staat. De tijd vliegt wanneer het goed gaat!

Pura Vida!


Liefs,

Kyra


De eerste week vrijwilligerswerk in Alajuela

Ook afgelopen week is er weer genoeg gebeurd waar ik mijn blog goed mee kan vullen. Vorig weekend zou mijn laatste weekend bij María en haar gezin zijn en het was dan ook volgepland met leuke activiteiten. Zondags zou ik vertrekken naar Alajuela en zou mijn avontuur als vrijwilligster in een vrouwenopvang beginnen!

Vrijdagavond gingen we naar de bioscoop om de film ‘El Pasajero’ (the commuter met Liam Neesson) te kijken. De andere ‘student’ die ook bij María woonde, ging ook mee. Hij heet Gene en hij komt uit de Verenigde Staten en is 71 jaar oud. Het was een gezellige avond en na de film hebben we nog chocoladecake gegeten: María’s favoriet! Zaterdag vierde de familie een klein feest vanwege een christelijk ritueel dat ze gingen houden. Ik begreep niet helemaal precies waarvoor het was en het duurde ook niet echt lang. Wel kregen we daarna een echt feestmaal. De avond ervoor hadden María en ik namelijk tot half 1 ‘s nachts voorbereidingen gedaan voor het maken van een chickenpie! Het was echt suuuuper lekker: misschien wel het lekkerste dat ik tot nu toe heb gegeten hier (oké, misschien de restaurants in Sámara niet meegerekend haha). Ook had María een super lekker toetje gemaakt van Maracuja! Het was dus echt smullen.

De dag erna, zondag, was de dag dat ik naar Alajuela moest vertrekken. Ik pakte mijn backpack in en zou later in de middag met de bus die kant op gaan. Ik vond het jammer dat ik mijn gastgezin in Heredia moest verlaten, maar ik had zin in een nieuw avontuur. Nadat ik afscheid van ze had genomen, ging ik rond een uur of half 5 weg. Tot mijn schrik nam de bus een andere route dan de bus die ik eerder die week had genomen. Hierdoor moest ik bij het grote busstation in Alajuela uitstappen in plaats van een halte dichtbij het vrijwilligerswerk.

Gelukkig wist ik de weg wel en kwam ik na 30 lange minuten wandelen met mijn backpack aan bij het vrijwilligerswerk. Ik kreeg wat avondeten en daarna liep de bazin met me mee naar wat mijn huis zou zijn voor de komende 4 weken. Het was ongeveer een kwartiertje lopen van het vrijwilligerswerk naar het huis waar ik zou slapen. Toen ik daar aankwam, bleek het huis echter geen huis te zijn, maar een soort verlaten schoolgebouw/dansschool. Het gebouw was behoorlijk groot, maar het had niet veel kamers omdat er vooral danszalen met spiegels waren en grote open ruimtes die vol stonden met troep (oude tafels en stoelen vooral). Het bleek dat ik zou gaan samenwonen met 1 mevrouw van een jaar of 55. Er werd me verteld dat zij altijd op tijd ging slapen (rond 19:00) omdat ze om 04:00 alweer moest opstaan. Ik begreep al snel dat ik haar dus niet zo veel zou zien. Ook had ik niet echt een klik met deze vrouw, die me de hele week stug ‘Kika’ heeft genoemd. Het kwam er dus eigenlijk op neer dat ik in mijn eentje woonde, erg ongezellig wanneer je van te voren had verwacht dat je in een ‘vrijwilligersresidentie’ met andere vrijwilligers terecht zou komen. Toen ze me mijn slaapkamer lieten zien, was ik al behoorlijk bezorgd. Er was namelijk geen echt bed, maar een doorgelegen slaapbank (volgens de contactpersoon van de organisatie in Costa Rica ging het om een nieuwe matras, maar ik heb foto’s van de matras met een geschreven datum van 2013). Ik heb best snel last van mijn rug, dus ik zag dit eigenlijk al niet zitten. Voor 1 nachtje kan het best, maar het ging hier om zo goed als een maand! Daarna kwam shock 2: Er stond een massagetafel in mijn slaapkamer en iemand zou 2x per week massages gaan geven in mijn slaapkamer! Hier was ik dus absoluut niet blij mee. Ik wist van tevoren (ofja, sinds een week) dat er geen WiFi in het huis was en dat ik ook geen warm water zou hebben en ik dacht dat ik dit wel zou overleven. Alleen bleek dit door alle andere slechte omstandigheden ook extra moeilijk. Ik zal de andere dingen waar ik het moeilijk had nog even op een rijtje zetten: Er lagen veel (dode) insecten in het huis, ik werd veel geprikt door muggen, er was een keuken in het huis maar deze beschikte niet over een kookplaat en een oven (wel een elektrische steelpan, maar ik kon dus geen pasta koken bijvoorbeeld), woensdagnacht ging ik naar het toilet en toen kroop er ineens een kakkerlak over mijn been heen (ja echt!), in een van de danszalen lag het vol met hondendrollen van de huishond: Coco, mijn ‘kamer’ was slechts gescheiden van de straat met een dun plastic wandje en ik kon ‘s avonds dus geen lichten aan doen want dan kon iedereen precies zien wat ik aan het doen was.

Los zijn al deze puntjes misschien wel te overleven, maar dit alles bij elkaar maakte dat ik me echt mega oncomfortabel voelde in het huis. Ik had dit eigenlijk direct zondagavond al door, dus ik besloot toen meteen een mail te sturen naar zowel Intercultura (de organisatie in Costa Rica) als Travel Active (de organisatie in Nederland) dat ik graag zo snel mogelijk naar een andere plek zou willen gaan omdat ik me echt niet fijn voelde waar ze me hadden ondergebracht (houd er rekening mee dat ik meer dan $25 per nacht heb betaald voor dit onderkomen). Ik had dinsdags besloten dat als er voor donderdag geen oplossing zou zijn, ik weg zou gaan bij het vrijwilligerswerk en ik dan wellicht terug zou gaan naar Sámara. Het duurde echter uiteindelijk tot woensdagmiddag voordat Travel Active met een oplossing kwam (die ik zelf zondagavond al had voorgesteld): ik kon gelukkig terug naar mijn gastgezin in Heredia en dan zou ik vanuit daar iedere dag een uur heen en een uur terug moeten reizen naar mijn vrijwilligerswerk. Dit was iets wat ik op dat moment echt heeeelemaal niet erg vond: alles om weg te kunnen uit dat huis. Travel Active had gelukkig wel begrip voor mijn situatie en reageerde niet vervelend op mijn vele wanhopige e-mailtjes.

Wel zal ik naderhand nog even met ze praten over wat er precies allemaal is misgegaan. Want ook mijn vrijwilligerswerk is totaal anders dan van tevoren gedacht. Ik zou gaan werken met vrouwen die in een opvang zitten omdat ze problemen hebben in de relationele sfeer. De meeste van deze vrouwen zouden niet kunnen lezen of schrijven en er zouden ook kinderen aanwezig zijn. Toen ik echter maandag op het vrijwilligerswerk verscheen, waren alle vrouwen drugsverslaafde vrouwen die verplicht in deze ‘inrichting’ zitten en het gebouw gedurende minimaal 3 maanden niet mogen verlaten en daarna bij goed gedrag verlof kunnen krijgen. Alle vrouwen moeten in totaal 6 maanden doorbrengen in deze inrichting. Het is dus eigenlijk ‘gewoon’ een rehab. Een van de jonge vrouwen vertelde me dat ze direct vanuit de gevangenis in dit programma terecht was gekomen. Ik schrok hier dan ook best wel van, want dit is totaal iets anders dan waarvoor ik me had aangemeld. Alle vrouwen kunnen ook prima lezen en schrijven en bijna allemaal spreken ze een prima woordje Engels. De Engelse ‘basis’lessen die ik had voorbereid waren dan ook veel te simpel. Ik moet me echt gaan verdiepen in de Engelse grammatica en tijden om ze te kunnen helpen. Want de bazin wil graag dat ik ze iedere dag van 09:00-13:00 help met het studeren van Engels. Doordat het vrijwilligerswerk ook heftiger was dan ik voor ogen had, vond ik het leven in dat verschrikkelijke huis nog erger.

Ik besloot dan ook dat ik me vanaf dinsdag zou ziek melden totdat ik in een comfortabele omgeving terecht zou komen of totdat ik op donderdag mijn backpack zou inpakken en zou vertrekken. Ik heb uiteindelijk woensdags met Travel Active afgesproken dat ik komende maandag pas weer opnieuw naar mijn vrijwilligerswerk zou gaan. Op deze manier zou ik wat tijd hebben om bij te komen en om de boel een plekje te geven. Dit houdt dus in dat ik afgelopen week alleen maandag op mijn vrijwilligerswerk ben geweest en de rest van de dagen in het huis heb doorgebracht en in Alajuela stad. Ik had gelukkig een leuk koffietentje gevonden met heeeerlijke worteltjestaart en goede WiFi. Hier downloadde ik ook afleveringen van series op Netflix zodat ik tijdens mijn tijd in het huis ook nog iets te doen zou hebben.

Gisteren, vrijdag 16 februari kon ik eindelijk weer terecht bij María. De andere student, Gene vertrok gisteren en hierdoor kwam de grote slaapkamer met privé badkamer beschikbaar. De slaapkamer waar ik de week ervoor sliep, zijn ze namelijk opnieuw aan het verven. Ik ben pas weer een kleine dag hier, maar ik voel me nu al een stuk beter. Er wordt goed voor me gezorgd, het eten is lekker (het eten op het werk was dat niet) en het is nog gezellig ook. Gisteravond hebben we thuis met het gezin een film gekeken op de bank met ijs en ik geloof dat María en ik vanavond naar McDonalds gaan haha (geen zorgen, gisteren gezond rijst met kip en groenten gegeten haha). Vandaag heb ik nog niet zo veel gedaan. We hebben redelijk laat ontbeten (met watermeloen en pannenkoeken!) en ik heb met de Costa Ricaanse wasmachine een wasje gedraaid. Ik vind het wel even fijn om nog een beetje bij te komen van de vele emoties van afgelopen week.

Ik heb ook al iets om naar uit te kijken: volgende week zaterdag gaan Carolin (meisje uit Duitsland dat ik in Sámara heb leren kennen en nu vrijwilligerswerk doet in Grecia) en ik naar Tortuguero! We worden zaterdagochtend al om 6 uur opgepikt in San José, dus we hebben ook maar een hostel geboekt in San José voor de nacht van vrijdag op zaterdag en dan gaan we de dag doorbrengen aan de oostkant van Costa Rica tussen vele beesten! Ik kijk er echt heel erg naar uit. Super tof dat ik dit samen met Carolin kan gaan doen! Ik zal mijn volgende blog hierna online zetten, zodat jullie daarin kunnen lezen hoe het was in Tortuguero.

Overigens is het ook nog maar 3 weekjes totdat Emilie in Costa Rica aankomt en onze wilde reisplannen zullen beginnen! Ook hier kijk ik na het drama van afgelopen week erg naar uit! Het is ook fijn om na al die tijd weer een bekend gezicht te zien denk ik. En nu ik terug ben in een huis met WiFi, kan ik ook weer FaceTimen!

Ik ga in elk geval proberen nog zo veel mogelijk van de komende 3 weken te genieten en het beste te maken van het vrijwilligerswerk. De doelgroep mag dan wel anders zijn, maar het leek er wel echt op alsof ze het apprecieerden dat ik ze Engelse les kwam geven. Ik ga er vanaf maandag dan ook weer met frisse moet tegenaan!

Muchos besos y hasta la próxima semana!

Kyra


De derde week Sámara en de verhuizing naar Heredia

Iets later dan jullie van mij gewend zijn, begin ik aan het schrijven van mijn vierde blogpost in Costa Rica. Er zijn weer een hoop dingen gebeurd de afgelopen week, dus pak die kop koffie of thee er maar alvast bij!

Afgelopen donderdagochtend ben ik gaan dolfijnen spotten en snorkelen voordat mijn Spaanse les om 13u zou beginnen. We gingen rond 8 uur 's ochtends met een groep van 6 meiden mee op een redelijk kleine boot de oceaan op. Al snel zagen we een grote rog het water uit springen. Volgens de kapitein is dit normaal gedrag voor mannetjes tijdens het paringsseizoen. De rog was echt gigantisch! Ik denk zeker anderhalve meter! Alsof dat niet al gaaf genoeg was, kwamen we kort daarna een groep dolfijnen tegen. Ik kon ze al horen voordat ik ze kon zien! We vaarden er op af om ze beter te kunnen bekijken. Volgens de kapitein hadden we erg veel geluk, omdat het om een speciale (zwarte) dolfijnensoort ging die je niet zo vaak ziet! Daar kwam nog eens bij dat hij dacht dat het een groep van 80-100(!) dolfijnen betrof! We konden ons geluk natuurlijk niet op. Lange tijd vaarden we mee met de dolfijnen en genoot ik in de zon van de spelende dolfijnen vlak naast onze boot. We keerden na enige tijd terug in de richting van de kust om te gaan snorkelen, totdat onze kapitein merkte dat er walvissen in de buurt waren! We snelden dichterbij en hebben ook nog 2 walvissen gezien! We hebben zo veel geluk gehad die ochtend! Dat maakte het niet zo interessante snorkelen helemaal goed! Het snorkelen stelde niet zo veel voor omdat het koraalrif door de aardbevingen kapot is gegaan. Wetenschappers in de buurt doen hun best het rif te herstellen, maar op dit moment is de staat ervan niet goed helaas.

Op vrijdagavond nam ik afscheid van een groot deel van mijn vriendinnen in Sámara in bar Olas en bar Arriba. We dronken gezellig een paar biertjes en ik speelde tafeltennis met Roma en ging rond een uur of half 2 naar huis. De dag erna was mijn laatste dag in Sámara en deze wilde ik dus zo goed mogelijk benutten! Toch bleken Elena en ik 's ochtends aan het ontbijt nog te moe om meteen de deur uit te gaan. Na nog een uurtje te hebben bijgeslapen, vertrokken we naar het strand. Hier heb ik zo goed mogelijk nog even de laatste zonnestraaltjes meegepakt en genoten van het prachtige strand en de rustige zee.

'S middags ging ik samen met Roma en Elena lunchen bij een van onze favoriete tentjes: Gusto Beach. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van mijn meest favoriete plek: de hangmatten! Ik geloof dat ik wel 2 uur lang heb gezegd dat ik 'over 10 minuten' zou opstaan om naar het strand te gaan. Het is een wonder dat ik uiteindelijk wel nog op het strand ben beland! Elena en ik besloten dat mijn laatste maaltijd in Sámara niet eentje moest zijn thuis bij ons gastgezin, maar bij de ondergaande zon aan het strand. Tegen vijven gingen we een drankje doen bij ons favoriete namiddag plekje: Dolce Vita. Uiteindelijk zijn we hier blijven hangen en heb ik een pizza met friet en worst gegeten (ja, echt!). De favoriete pizza van een andere vriendin uit Italië, Maria Elena (uit Praag)! Ik moet toegeven dat het eigenlijk best lekker was! Het kan echter ook zo zijn dat ik extra van de pizza heb genoten omdat Elena er per ongeluk een fles wijn van $46 bij had besteld.Het was in elk geval een gezellig laatste diner!

Ik was die dag enigszins vergeten dat ik al mijn spullen nog moest inpakken voor mijn reis naar Heredia de dag erna en dat ik 's avonds ook nog afscheid moest nemen van Roma en Nicole. Na het avondeten snelde ik dus naar huis om te douchen en mijn tas in te pakken en ging ik meteen door naar Flying Taco om onder het genot van een biertje afscheid te nemen van mijn dierbaarste vriendinnen hier. Ik ging niet al te laat naar huis, want de dag erna moest ik om half 9 klaarstaan voor de taxi die me naar het busstation zou brengen voor een reis die ongeveer 6 uur zou duren. Tijdens het ontbijt nam ik afscheid van mijn gastmoeder (die trouwens stiekem mijn Nederlandse chocola heeft opgegeten!) en vooral van mijn huisgenootje Elena. Toen ik in de taxi zat rolde er misschien stiekem een traantje over mijn wang. Ik wist maar al te goed dat ik haar enorm zou gaan missen nadat we 3 weken alles samen hebben ondernomen en samen hebben gewoond.

De reis naar Heredia ging gelukkig een stuk soepeler dan de heenreis naar Sámara! De bus was een stuk moderner en de stoelen een stuk comfortabeler! Hierdoor ging de tijd redelijk snel voorbij en stond ik binnen no time op de luchthaven van San José waar ik een bus naar Heredia moest zien te vinden. Na bij een stuk of 3 bussen gevraagd te hebben of ze naar Heredia gingen, vond ik eindelijk de goede! De bus was overvol, maar ik had zelfs een zitplek voor mij en mijn backpack! Tot nu toe ging alles dus nog soepel! Ik wist alleen niet zo goed waar in Heredia ik moest uitstappen om in de buurt van mijn gastgezin uit te komen. Ik vroeg aan de mevrouw naast me of ze me een seintje kon geven als we bij het centrum van Heredia waren en ik stapte uit toen ze me dit seintje gaf. Ik raakte een beetje in de stress toen ik niet herkende waar ik was. Hoe zou ik ooit het huis van het gastgezin vinden als ik niet wist waar ik was? Gelukkig heb ik inmiddels een Costa Ricaanse simkaart en kon ik mijn Google maps gebruiken. Niet om het adres op te zoeken, want in Costa Rica bestaan geen adressen. Ik gebruikte het internet om de MacDonald's te vinden, want ik kon me herinneren dat die 2 straten verderop lag van het huis. En warempel: binnen een minuut of 15 rondwandelen met mijn backpack had ik het huis gevonden! Ik was super blij en opgelucht. Toen ik echter aanklopte bij het huis, kwam de familie met slecht nieuws. Ze hadden afgelopen donderdag aan de school aangegeven mij niet te kunnen ontvangen omdat ze de woensdag ervoor te horen hadden gekregen dat het slecht ging met de gezondheid van Carlos, de vader van de familie. De hele familie was daar natuurlijk erg verdrietig om, dus ze dachten dat het beter was om niet nog een student te ontvangen (er was al een man van 71 in het huis). De familie had mij dus totaal niet verwacht! Helaas had de school helemaal niets aan mij doorgegeven dus dit creëerde een vervelende situatie zowel voor mij als voor hen. Toch was María (mijn mama tica hier) blij om mij te zien. Ze had namelijk vanaf zaterdag bedacht dat het geen zin heeft om te rouwen, maar dat het beter is om een positieve instelling te hebben betreft de ziekte van haar man. Ze vertelde me dat ze er eigenlijk spijt van had dat ze de school had gebeld om te zeggen dat ik niet kon komen. Zoals jullie in mijn eerste blog konden lezen, is het gezin redelijk gelovig en het was volgens María dan ook een teken van God dat ik alsnog bij haar voor de deur stond zondag. Ik was natuurlijk hartstikke blij dat ik alsnog kon blijven en dat ze het leuk vonden om mij te ontvangen. Wellicht dat ik voor een beetje afleiding kan zorgen! Gelukkig heeft deze faal van de school dus alsnog geleid tot iets goeds! Anders had ik nu in een ander gastgezin gezeten.

Afgelopen maandag was mijn eerste dag Spaanse les aan de school in Heredia. Dit is overigens tevens mijn laatste week Spaanse les! Ik moet zeggen dat ik een beetje schrok toen ik aankwam op de school. Waar de school in Sámara erg bruisend is, is de school in Heredia redelijk suf. Ook verschilt de gemiddelde leeftijd denk ik een jaar of 40. In Sámara waren de meeste studenten tussen de 20 en 30 jaar (en waren er ook wel mensen die wat ouder waren), maar hier zag ik bijna alleen maar mensen van 60+! Ik ben echt een van de weinige jongen mensen op de school en dat is echt even wennen. De hele 'pura vida' mentaliteit heb ik hier nog niet gevoeld. Ik zit in een klas met 5 andere studenten, waaronder een bejaard koppel uit de VS. Ik schat dat zij een jaar of 75 zijn. Zij hebben vroeger veel Spaans gesproken maar zijn dat nu natuurlijk voor een deel kwijt. De lessen hier vind ik een stuk minder interessant dan mijn lessen in Sámara. Mede omdat mijn klasgenoten niet zo dynamisch zijn. Het gaat me deze week niet snel genoeg en ik verveel me best wel in de les. Ik doe mijn best om niet te verveeld over te komen, want dat is natuurlijk erg vervelend voor de lerares. Ik denk in elk geval niet dat ik deze week net zo veel leer als in de afgelopen weken. Ik probeer thuis dus veel woordjes te studeren, want ik heb hier geen nieuwe vrienden gevonden #foreveralone.

Gisteren had ik een bespreking met de vrijwilligerswerk coördinator van mijn school. Vanaf zondag vertrek ik namelijk naar Alajuela voor 4 weken vrijwilligerswerk in een vrouwenopvang. Ze vertelde me dat het project verwacht dat ik 6 dagen in de week voor 7 uur per dag werk (!). Dit lijkt me nogal veel voor een vrijwilliger, en ik had dit ook niet helemaal verwacht. Ook wist de coördinator niet zeker of ik wel een privékamer zou hebben daar (ik slaap op het project), maar dit is vooraf wel aan mij beloofd. Morgen ga ik samen met de coördinator kennismaken op het project, dus ik wacht maar even af hoe dat gaat. Als ik geen privékamer heb, wil ik een andere oplossing vinden want ik kan niet voor 4 weken afstand nemen van mijn privacy. Ook zou ik graag tenminste één week een weekend vrij hebben, om samen met Carolin (het Duitse meisje dat ik in Sámara heb leren kennen) een trip naar Tortuguera te maken. Ik ging er eigenlijk vanuit dat ik alle weekenden vrij zou zijn, maar op zijn minst 1 doe ik het ook voor. De andere vrijwilliger bij de bijeenkomst gisteren werkt maar 4 dagen in de week voor 4 uur per dag! Dat is een behoorlijk verschil. Dat zou ik wel wat weinig vinden, maar 5 dagen voor 7 uur lijkt me wel een mooie vrijwilligersbijdrage. Maar goed, ik wacht even af hoe de kennismaking op het project zelf morgen zal gaan! Ze willen in elk geval graag dat ik Engelse les ga geven aan de dames en met ze ga knutselen en koken. Als iemand nog tips heeft voor leuke, simpele knutselprojectjes: let me know (er is geen tot weinig budget)! Ook lesmateriaal voor Engels voor beginners is welkom.

Zoals jullie hebben kunnen lezen, is mijn tijd in Heredia iets minder relaxt verlopen dan de weken ervoor. Hopelijk mag ik jullie volgende week weer verblijden met een iets gezelligere blog! Maar goed, ik wilde jullie de iets mindere kanten van mijn verblijf hier niet onthouden. Uiteindelijk komt alles wel goed! Ik kijk al uit naar het moment waarop ik eindelijk fatsoenlijk Spaans spreek en ik samen met Emilie 10 dagen de tijd heb om de rest van Costa Rica te verkennen. En ik denk ook dat het vrijwilligerswerk uiteindelijk wel los zal lopen! Ik heb overigens afgelopen week al van verschillende mensen complimentjes gehad over mijn Spaans (van locals!). Ik ben er zelf nog niet helemaal tevreden over, maar deze week kan ik er nog extra hard aan werken!

Muchos besos x

Kyra

PS: Mijn gastmoeder wil graag leren hoe ze een Rijstevlaai kan maken, als iemand nog een goed recept heeft/weet dan ontvang ik deze graag! Dan kan ik deze voor haar vertalen naar het Spaans.

PPS: Het is al bijna een maand geleden dat ik chocolade at! En voor het eerst heb ik er echt heel veel zin in.


De tweede week Sámara

Mijn tweede week in Sámara is voorbij gevlogen en inmiddels is mijn derde en laatste week hier alweer aangebroken. Afgelopen week is er een boel gebeurd, dus het belooft weer een lange blogpost te worden! Wel is deze blogpost iets minder geïnspireerd dan de vorigen, mijn excuses! #moe #kortenacht

Net zoals vorige week zal ik mijn blog beginnen met een vis-update. Toen ik vorige week zo blij schreef dat ik geen vis meer had gekregen, was ik blijkbaar iets te voorbarig geweest... diezelfde avond kregen we namelijk pastasalade met tonijn. Met veel moeite at ik de helft van mijn bord leeg. Ik vertelde mezelf dat ik me niet moest aanstellen en alles gewoon moest proberen. Toch ging dat niet helemaal soepel. Dat bleek ook toen ik de nacht van dinsdag op woensdag 3 uur heb wakker gelegen omdat ik zo misselijk was en telkens moest overgeven. Ik denk dus dat ik me misschien niet toch alleen maar aanstelde maar dat ik dat gewoon écht niet kan eten. Vervolgens was ik helaas de hele woensdag overdag ziek. Mijn 'mama tica' (gastmoeder) was gelukkig erg lief voor me en heeft me ook wat medicijnen gegeven. Tegen de avond voelde ik me al een stuk beter gelukkig. Dit bevestigde voor mij wel dat het aan het eten van de avond ervoor lag en dat er niets anders aan de hand was. Ik heb inmiddels aan de school gevraagd of ze aan mijn vrijwilligersproject toch maar willen doorgeven dat ik geen vis eet. Ik wil namelijk niet nog een keer zo ziek worden!

Het was maar goed dat ik mij in de avond een stuk beter voelde, want we gingen namelijk pizza eten voor de verjaardag van Xinia, de mama tica van Elena en mij. We gingen naar het 'natural center' in Sámara waar allemaal biologische eettentjes liggen omdat Elena eerder een keer had gesproken met de Italiaanse eigenaar van een pizzeria daar. We bestelden 2 pizza's: margaritha en vegetariana. Ik weet niet zo goed of het zo lekker was omdat ik gewoon snakte naar Europees eten of omdat het écht zo lekker was maar het was heerlijk! De pizza's waren mega groot dus we waren wel blij dat we maar 2 pizza's hadden besteld. Xinia was ook super dankbaar dat we haar mee uit eten hadden genomen voor haar verjaardag. Sinds die tijd is ze een stuk opener en lijkt ze ook een stuk vrolijker. Maar het handhaven van de kleine regeltjes gebeurt nog steeds.

De rest van de schoolweek heb ik niet heel veel activiteiten ondernomen omdat ik druk bezig was met studeren van mijn Spaanse lesmateriaal! Ik moet zeggen dat ik echt al een stuk verbeterd ben in mijn Spaans! Maar het spreken vind ik nog wel een beetje lastig. Ik denk dat dat vooral komt wanneer ik straks vrijwilligerswerk doe met allemaal Spaans sprekende mensen. Ik denk ik elk geval dat ik nu wel een goede basis leg met het studeren van woordjes en grammatica! Inmiddels ben ik van het beginnerslevel (level 1-4) aangekomen bij level A2. Ik ben dus in elk geval al iets gevorderd! Ik merk wel dat ik het steeds lastiger vind om in het Nederlands te praten. Hier kan ik dat alleen met Roma en meestal zijn we met een groepje, dus spreken we dan ook Engels of Spaans. Het is dus goed voor me om een keer in de week even deze blog in het Nederlands bij te houden! Zelfs mijn Spaanse woordjes in mijn schrift vertaal ik namelijk automatisch naar het Engels. Het is denk ik gewoon een beetje te veel om 3 talen tegelijkertijd te gebruiken!

Verder heb ik me afgelopen schoolweek bewust ietsjes rustiger gehouden omdat de trip naar Rio Celeste afgelopen weekend door ging! Zaterdagochtend om 6u vertrokken we met een groep van 11 richting de Nicaraguaanse grens (Rio Celeste ligt niet heel ver hier vandaan). Toen we na een uurtje of 3 rijden aankwamen op bestemming, begon het keihard te regenen. Mijn eerste tropische regenbui sinds ik hier ben! We begonnen dus allemaal natgeregend aan de klimtocht door het nationale park richting de waterval en de rivier. Al met al hebben we 3 uur (vooral bergopwaarts) door de modder gebanjerd, maar het was het zeker waard! De waterval was super indrukwekkend en het water mooi blauw (Celeste). Een stuk verderop kon je precies het punt zien waar het water van helder overging in de kleur Celeste. Dit komt doordat de vulkaan een bepaalde (witte) stof afgeeft dat het water vervolgens een mooie blauwe kleur geeft. Mocht je hiervan foto's willen zien, stuur me dan even een WhatsAppje! Het is de moeite waard, ik beloof het!

Na de lange en intense wandeltocht door de modder, was het tijd om in te checken in ons hotel. Het bleek een soort ecolodge. Er was wel wat elektriciteit, maar heel beperkt. Zo had de slaapkamer van Elena en ik alleen 1 nachtlampje en verder geen licht en was er nog 1 stopcontact. Eten 's avonds deden we dan ook gezellig bij kaarslicht! Maar eerst hebben we na aankomst gezamenlijk geluncht met de groep en onze gids en chauffeur. Daarna was het voor een deel van de groep tijd om te gaan paardrijden. Samen met Guylane, Nicole en Elena boden we ons aan om als eerste groepje te gaan. Het was echt super leuk! Ik voelde wel meteen daarna in mijn spieren dat ik de volgende dag spierpijn zou gaan hebben van het klimmen in het nationale park en het paardrijden. Na het paardrijden bood Bryan, onze gids aan om met ons met het busje bier te gaan halen bij een supermarkt een stukje verderop. De lodge verkocht namelijk geen alcohol! Zo gezegd, zo gedaan! We kochten allemaal 2 biertjes en namen deze mee naar de lodge. Na het avondeten gingen Guylane, Nicole, Elena en ik met onze biertjes lekker in de hottub! Dit was echt de beste hottub ooit, want deze was pal naast een wilde rivier en de hottub werd gevuld met water van deze rivier en dan verhit met een vuur! Dat was echt een hele coole ervaring! Na de hottub gingen we allemaal vroeg naar bed want het was een lange en vermoeiende dag! Ik had helaas niet zo goed geslapen want Elena stal de hele tijd de dekens... de ochtend erna zei ze ook nog 'Volgens mij hebben we helemaal niet om de dekens gevochten vannacht he?' In elk geval fijn dat zij wel goed heeft kunnen slapen!

Toen we zondagmiddag terug kwamen van onze trip, was er een nieuw meisje aangekomen in 'ons huis'. Xinia verwachtte een Zwitsers meisje van 22, maar het bleek een Amerikaanse vrouw van 35. Ze is gelukkig wel heel aardig! Na het avondeten zondag legde ik haar de regels van het huis uit, die ze vol verbazing aanhoorde. Na haar eerste schooldag in Sámara gisteren, zei ze ook dat de school hier veel strenger is dan in Heredia. Ik vind de school hier helemaal niet zo streng, dus ik ben benieuwd wat ik van Heredia waar ik volgende week les volg, kan verwachten!

Gisteravond gingen we uit in bar Arriba voor ladies night. Op de een of andere manier vind ik het uitgaan hier niet super, dus ik was rond half 1 weer braaf thuis. Echter klopte mijn nieuwe huisgenootje Kathie rond 2 uur op mijn deur. Ze was in haar eentje naar huis gelopen omdat er geen taxi's te vinden waren en een hond was haar gevolgd en deze zat nu in de tuin! Ik stond op om haar te helpen om de hond de tuin uit te krijgen en dit lukte! Ik herkende de hond als de hond van een bar waar ik eerder op de avond was geweest. Het was dus geen 'straathond' gelukkig. Kathie en ik gingen naar bed, maar kort daarna hoorde ik het grind in de tuin kraken. Het was alsof er iemand door de tuin liep. Ik klopte aan bij Kathie en we gingen samen buiten kijken. Bleek dat de hond weer terug was! Waarschijnlijk is de hond dus onder het hek door gekomen. We bedachten dat het geen zin had om de hond nogmaals buiten de poort te zetten, dus we besloten het op goede hoop maar te laten zoals het was. De hond zou vanzelf hopelijk wel weggaan... Inmiddels had de hond het zich ook al comfortabel gemaakt in de tuin en was gaan slapen. Een heel avontuur zo midden in de nacht. Hierdoor heb ik uiteindelijk wel maar een kleine 5 uurtjes kunnen slapen afgelopen nacht. Maar ach, het is wel een grappig verhaal!

Komende donderdagochtend ga ik samen met Nicole, Elena, Roma en Carolin dolfijnen spotten en snorkelen voor de les! De vorige groep die is gegaan, had iets van 30 dolfijnen gezien dus ik kan echt niet wachten! In mijn verslag van volgende week zullen jullie lezen of ik ook zoveel geluk heb gehad! Verder is zaterdag alweer mijn laatste dag hier. Aan de ene kan heb ik veel zin om terug te gaan naar Heredia, naar mijn lieve gastgezin en iets relaxtere temperaturen maar aan de andere kant ga ik mijn nieuwe vriendinnen en natuurlijk het strand erg missen! Ik heb wel met Roma en Carolin half afgesproken dat ze mij een keertje in het weekend komen opzoeken in Heredia! Carolin doet ook een vrijwilligersproject daar in de buurt vanaf volgende week en Roma mist de frietjes van McDonalds te erg dus zij wil ook naar de stad komen. Ze mist ze dus zo erg, dat ze er een reis van 2x 5 uur voor over heeft haha! Maar in elk geval wel erg gezellig als ik haar dan weer kan zien!

Hasta la próxima semana!

Kyra


De eerste week Sámara

Mijn eerste week in Sámara zit er nu al weer op. Aan de ene kant is de tijd voorbij gevlogen en aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik hier al een maand ben. Als je ziet hoe bruin ik ben geworden zou je dat ook haast denken overigens.

Jullie willen vast allemaal wel weten of ik nog een keer vis heb gegeten. Gelukkig heeft mijn gastmoeder dit in de afgelopen week niet nog eens gekookt! Ik moet zeggen dat Xinia verder prima maaltijden heeft gemaakt en dat ik daarover echt niet kan klagen. Wel moet ik toegeven dat ik me in mijn gastgezin in Heredia een stuk meer thuis voelde dan hier. Wellicht dat het komt omdat Xinia alleen is en er geen kinderen (meer) thuis wonen. Maar ze heeft echt belachelijk veel kleine regeltjes. En als je een van die regels verbreekt (vaak weet je niet eens van de regel af), is ze meteen in een slechte bui. Zo liep ik gisteravond met mijn handen vol kleding en douchespullen mijn kamer uit en sloot mijn deur net ietsjes minder soepel dan de bedoeling was (jullie weten vast bijna allemaal wel hoe onhandig ik kan zijn). Kan gebeuren, zou je denken. Maar mijn gastmoeder stond al meteen naast me om me er aan te herinneren dat ik geen lawaai mag maken. Ook was ik gisteravond in de woonkamer aan het studeren samen met Elena. Xinia lag al in bed om 20.00 uur. Elena was op een gegeven moment klaar en ging naar haar kamer om zich klaar te maken voor Bar Arriba. Ik besloot om nog even op de bank te zitten en te internetten. Mijn fles water was leeg, dus ik liep naar de keuken om deze te vullen. In die tijd had Xinia alle lichten in de woonkamer uit gedaan en de ventilator ook uit gezet. Zo vreemd! Ik kan overigens nog wel een aantal dozijn van deze voorbeelden noemen maar ik zal jullie daar niet mee vervelen haha! Ik vraag me af of ze het wel echt leuk vindt om studenten over de vloer te hebben. Begrijp me niet verkeerd, Xinia is geen onaardig persoon maar ze is niet zo warm als dat je nodig hebt, wanneer je aan de andere kant van de wereld bent. Ik ben dan ook echt heel erg blij met mijn huisgenootje Elena en ik ben zelfs alsnog teruggekomen op mijn oordeel over de Frans/Amerikaanse meneer. Ook hij had namelijk wat problemen met Xinia en dat schepte uiteindelijk wel een band.

Zo zijn Elena, Pascal en ik afgelopen zondag (op Pascals laatste dag) naar playa Izquierda gewandeld. Dit hield in dat we een rotsachtige berg moesten opwandelen in de volle zon en daarna stijl moesten afdalen naar een prachtig strand! We hadden het strand bijna voor onszelf, op een Frans koppel na. Er waren wat rotsen in de zee, wat er voor zorgde dat er een 'natural pool' ontstond. Dit was echt super mooi en heel chill om in te zwemmen. Na ongeveer anderhalf uur besloten we aan de tocht terug te beginnen want we hadden ontiegelijke honger gekregen door de wandeling. We hebben samen met Roma (het enige andere Nederlandse meisje op de talenschool) gegeten bij Gusto Beach. Dit was echt de beste lunch tot nu toe, maar wel een beetje prijzig. Maar het mocht voor deze keer, want het was natuurlijk Pascals laatste dag.

Verder heb ik behalve Spaans leren op de school en aan het strand liggen voor de school niet heel veel meer gedaan dan wat drinken bij Flying Taco, Bar Arriba, Las Olas of Dolce Vita. Je begrijpt dus wel dat ik het prima naar mijn zin heb hier verder!

Voor mijn eerste week wilde ik een beetje rustig aan doen en zoals je hebt kunnen lezen, is dat ook aardig gelukt. Komend weekend willen we echter met een groepje naar Rio Celeste. De school organiseert in de weekenden verschillende excursies en deze leek mij super tof! Tot nu toe hebben we ons met 4 personen aangemeld en er stond er al eentje op de lijst. Bij een groep van minimaal 7 personen gaat de trip door! Ik ben dus erg benieuwd of ik dit weekend echt naar Rio Celeste ga. We zullen dan ook een nacht doorbrengen in een ecolodge zonder elektriciteit. Ben echt benieuwd hoe dat zal zijn! Ook gaan we paardrijden. Ik heb niet zo'n goede ervaringen met paardrijden in Costa Rica, maar ik ga er gewoon voor! Voor het weekend daarna hebben Elena en ik ook al een plan gemaakt om dolfijnen te gaan spotten en te gaan snorkelen op de zaterdag, mijn laatste volle dag in Sámara voordat ik weer terugga naar Heredia. Ik hoef me dus zeker niet te vervelend de komende tijd!

Ik had graag wat foto's geüpload van mijn tijd hier in Sámara, maar mijn internet is dermate traag dat het niet lukt. De foto's houden jullie dus nog te goed! Mocht je niet kunnen wachten, kun je me altijd een berichtje sturen op WhatsApp. Daar lukt het me vaak wel om een foto te versturen.

Veel liefs uit Sámara,

Kyra

De eerste dagen Costa Rica

Nu ik een paar dagen in Costa Rica ben, vind ik het tijd geworden voor mijn eerste blogpost.

Donderdagmiddag 11 januari vertrok ik (een beetje nerveus) naar Schiphol. Samen met mijn vader heb ik nog even een hamburger gegeten bij de Burgerking en toen was ik klaar voor de lange reis. Uiteindelijk heeft het me meer dan 24 uur (!!!) gekost om bij mijn eerste gastgezin in Heredia aan te komen. Uiteraard was ik gesloopt, maar de dag in Costa Rica moest nog beginnen. Ik kwam aan om 06:45 lokale tijd. Ik wilde uiteraard even slapen, maar van mijn gastmoeder mocht dat niet voordat ik wat had gegeten. Dus ik at braaf een met gehakt gevuld stuk bladerdeeg en heb daarna lekker geslapen tot 12 uur 's middags. Na gezellig met mijn gastmoeder gekletst te hebben (in het Spaans, want ze spreekt geen woord Engels) aan de ontbijttafel, werd het tijd voor een rondleiding door Heredia. Ook zijn we naar een salon geweest waar ik voor 3.000 colones (ongeveer €4) een pedicure heb gehad zodat ik klaar zou zijn voor het strand. Ook zijn we naar een mall geweest. Al met al een hele geslaagde eerste dag in Costa Rica met mijn lieve gastmoeder Maria!

De tweede dag was ook een super dag. Mijn gastgezin nam me mee naar de bergen. Ook man en kinderen gingen mee. Toen we allemaal in de auto zaten, begon het gezin met zijn allen te bidden. Ik wist niet zo goed of ik het gewoon schattig vond, of dat ik bang moest worden van het Costa Ricaanse verkeer. Gelukkig viel de autorit wel mee want je mocht nergens harder rijden dan 40km/uur. In de bergen is het een stuk kouder dan in de stad, dus mijn gastgezin had een boel truien mee. Het was erg mooi en gezellig in de bergen. De zoon van het gastgezin (Juan Carlos) spreekt gelukkig ook Engels. Het was erg fijn om even iets diepgaandere gesprekken te hebben dan dat ik op dit moment in het Spaans kan. 'S avonds ging ik op tijd naar bed want de volgende zou mijn 5 uur durende busrit naar Sámara plaatsvinden.

De busrit naar Sámara was een van mijn minst comfortabele ervaringen met het openbaar vervoer ooit. De bus was super vol, er hebben zelfs mensen 4 uur lang gestaan in de bus. Gelukkig had ik wel een zitplek, maar het was super heet! Op een display in de bus las ik dat het buiten 29'C was en binnen in de bus 33'C. Na 5 uur in de hitte kwam ik dan eindelijk aan in Sámara waar mijn gastmoeder op mij stond te wachten. Tot mijn verbazing zag ik dat er nog 2 andere mensen bij haar zouden slapen. Een man van 48 uit Frankrijk die in Amerika woont en een meisje/vrouw van 26 uit Italië.

De man is docent Spaans in de VS, dus ik weet eigenlijk niet zo goed waarom hij hier Spaanse lessen volgt. Meneer spreekt ook altijd in een rap tempo Spaans tegen me en ik begrijp er natuurlijk helemaal niets van maar toch blijft hij stug volhouden. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik niet de beste vrienden met hem ben. Zal vast ook wel te maken hebben met het feit dat hij een Fransman is. Het Italiaanse meisje, Elena, is gelukkig wel heel aardig. Ze komt uit Milaan en is hier in Sámara voor 4 weken. Ik ben hier voor 3 weken, dus ze is al mijn tijd hier mijn huisgenootje. De Franse meneer is er gelukkig maar voor 1 week. ;-)

Vandaag, maandag, had ik mijn eerste dag 'school'. Ik moest me om 07:00(!!!) uur melden. Alle nieuwe studenten hadden een intake gesprek in het Spaans en aan de hand daarvan werden we in niveaus verdeeld. Ik mocht starten bij niveau 2. Dit was eigenlijk beter dan ik had gedacht, want ik ben al mijn Spaanse kennis een beetje kwijt. Mijn klas bestaat uit 4 mensen: een oudere dame uit Zwitserland, een meisje uit de VS, een jongen uit Zweden en ikzelf. Ik vind het echt super fijn dat de klassen zo klein zijn. De andere studenten in mijn klas spreken beter Spaans dan ik, maar op deze manier leer ik het alleen maar sneller.

Mijn les vandaag duurde tot 12:00, daarna was ik lekker vrij. De school ligt direct aan het strand, dus ik ging daar met Elena in de schaduw van de palmbomen liggen. Je moet wel goed uitkijken dat je onder een boom zonder kokosnoten gaat liggen, want ze kunnen er uit vallen! Ik kan al mijn spullen op school in een kluis stoppen en lekker genieten van de zon en de zee pal ervoor. Helemaal perfect! Morgen begint mijn les pas om 13:00 dus gaan Elena en ik vóór de les nog even relaxen op het strand.

Overigens is het huis waar ik hier 'woon' best ver weg van de school (en dus het strand en de stad). Ik heb vandaag 2x op en neer gelopen en dat was in totaal 11.000 stappen. Normaal is dat niet zo'n groot probleem, maar probeer dat maar eens in de volle zon met 35'C. Mijn gastmoeder verhuurt echter ook fietsen, dus ik denk dat ik als een rasechte Hollandse een fiets ga huren en Sámara op de fiets ga verkennen. Van de stad heb ik nu namelijk nog niets gezien omdat het niet dichtbij is. Ook is er geen warm water in het huis waar ik nu woon. Douchen doen ze hier gewoon met koud water! Hopelijk ben ik daar snel aan gewend (nu nog niet!). Zoals de meeste van jullie wel weten, houd ik absoluut niet van vis. Ik wist dat het er van moest komen dat ik dat zou krijgen als avondeten. Vanavond was het dan zo ver: 2 soorten vis. Witvis waarvan ik me heb laten vertellen dat het mahi mahi heet en een bruinige vis. Met veel moeite kreeg ik de witte vis opgegeten, maar de bruine vis kon ik echt niet eten. Ik vroeg dus of iemand hem wilde hebben. De moeder vond het gelukkig niet erg, maar ze was wel bang dat ik te weinig zou eten dus ik kreeg... meer witte vis! Ook dit heb ik maar braaf opgegeten en ik hoop dat er morgen iets anders op het menu staat...

Als ik meer nieuwe ervaringen heb, zal ik jullie updaten!


Liefs,

Kyra

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active