ticakyra.reismee.nl

De derde week Sámara en de verhuizing naar Heredia

Iets later dan jullie van mij gewend zijn, begin ik aan het schrijven van mijn vierde blogpost in Costa Rica. Er zijn weer een hoop dingen gebeurd de afgelopen week, dus pak die kop koffie of thee er maar alvast bij!

Afgelopen donderdagochtend ben ik gaan dolfijnen spotten en snorkelen voordat mijn Spaanse les om 13u zou beginnen. We gingen rond 8 uur 's ochtends met een groep van 6 meiden mee op een redelijk kleine boot de oceaan op. Al snel zagen we een grote rog het water uit springen. Volgens de kapitein is dit normaal gedrag voor mannetjes tijdens het paringsseizoen. De rog was echt gigantisch! Ik denk zeker anderhalve meter! Alsof dat niet al gaaf genoeg was, kwamen we kort daarna een groep dolfijnen tegen. Ik kon ze al horen voordat ik ze kon zien! We vaarden er op af om ze beter te kunnen bekijken. Volgens de kapitein hadden we erg veel geluk, omdat het om een speciale (zwarte) dolfijnensoort ging die je niet zo vaak ziet! Daar kwam nog eens bij dat hij dacht dat het een groep van 80-100(!) dolfijnen betrof! We konden ons geluk natuurlijk niet op. Lange tijd vaarden we mee met de dolfijnen en genoot ik in de zon van de spelende dolfijnen vlak naast onze boot. We keerden na enige tijd terug in de richting van de kust om te gaan snorkelen, totdat onze kapitein merkte dat er walvissen in de buurt waren! We snelden dichterbij en hebben ook nog 2 walvissen gezien! We hebben zo veel geluk gehad die ochtend! Dat maakte het niet zo interessante snorkelen helemaal goed! Het snorkelen stelde niet zo veel voor omdat het koraalrif door de aardbevingen kapot is gegaan. Wetenschappers in de buurt doen hun best het rif te herstellen, maar op dit moment is de staat ervan niet goed helaas.

Op vrijdagavond nam ik afscheid van een groot deel van mijn vriendinnen in Sámara in bar Olas en bar Arriba. We dronken gezellig een paar biertjes en ik speelde tafeltennis met Roma en ging rond een uur of half 2 naar huis. De dag erna was mijn laatste dag in Sámara en deze wilde ik dus zo goed mogelijk benutten! Toch bleken Elena en ik 's ochtends aan het ontbijt nog te moe om meteen de deur uit te gaan. Na nog een uurtje te hebben bijgeslapen, vertrokken we naar het strand. Hier heb ik zo goed mogelijk nog even de laatste zonnestraaltjes meegepakt en genoten van het prachtige strand en de rustige zee.

'S middags ging ik samen met Roma en Elena lunchen bij een van onze favoriete tentjes: Gusto Beach. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van mijn meest favoriete plek: de hangmatten! Ik geloof dat ik wel 2 uur lang heb gezegd dat ik 'over 10 minuten' zou opstaan om naar het strand te gaan. Het is een wonder dat ik uiteindelijk wel nog op het strand ben beland! Elena en ik besloten dat mijn laatste maaltijd in Sámara niet eentje moest zijn thuis bij ons gastgezin, maar bij de ondergaande zon aan het strand. Tegen vijven gingen we een drankje doen bij ons favoriete namiddag plekje: Dolce Vita. Uiteindelijk zijn we hier blijven hangen en heb ik een pizza met friet en worst gegeten (ja, echt!). De favoriete pizza van een andere vriendin uit Italië, Maria Elena (uit Praag)! Ik moet toegeven dat het eigenlijk best lekker was! Het kan echter ook zo zijn dat ik extra van de pizza heb genoten omdat Elena er per ongeluk een fles wijn van $46 bij had besteld.Het was in elk geval een gezellig laatste diner!

Ik was die dag enigszins vergeten dat ik al mijn spullen nog moest inpakken voor mijn reis naar Heredia de dag erna en dat ik 's avonds ook nog afscheid moest nemen van Roma en Nicole. Na het avondeten snelde ik dus naar huis om te douchen en mijn tas in te pakken en ging ik meteen door naar Flying Taco om onder het genot van een biertje afscheid te nemen van mijn dierbaarste vriendinnen hier. Ik ging niet al te laat naar huis, want de dag erna moest ik om half 9 klaarstaan voor de taxi die me naar het busstation zou brengen voor een reis die ongeveer 6 uur zou duren. Tijdens het ontbijt nam ik afscheid van mijn gastmoeder (die trouwens stiekem mijn Nederlandse chocola heeft opgegeten!) en vooral van mijn huisgenootje Elena. Toen ik in de taxi zat rolde er misschien stiekem een traantje over mijn wang. Ik wist maar al te goed dat ik haar enorm zou gaan missen nadat we 3 weken alles samen hebben ondernomen en samen hebben gewoond.

De reis naar Heredia ging gelukkig een stuk soepeler dan de heenreis naar Sámara! De bus was een stuk moderner en de stoelen een stuk comfortabeler! Hierdoor ging de tijd redelijk snel voorbij en stond ik binnen no time op de luchthaven van San José waar ik een bus naar Heredia moest zien te vinden. Na bij een stuk of 3 bussen gevraagd te hebben of ze naar Heredia gingen, vond ik eindelijk de goede! De bus was overvol, maar ik had zelfs een zitplek voor mij en mijn backpack! Tot nu toe ging alles dus nog soepel! Ik wist alleen niet zo goed waar in Heredia ik moest uitstappen om in de buurt van mijn gastgezin uit te komen. Ik vroeg aan de mevrouw naast me of ze me een seintje kon geven als we bij het centrum van Heredia waren en ik stapte uit toen ze me dit seintje gaf. Ik raakte een beetje in de stress toen ik niet herkende waar ik was. Hoe zou ik ooit het huis van het gastgezin vinden als ik niet wist waar ik was? Gelukkig heb ik inmiddels een Costa Ricaanse simkaart en kon ik mijn Google maps gebruiken. Niet om het adres op te zoeken, want in Costa Rica bestaan geen adressen. Ik gebruikte het internet om de MacDonald's te vinden, want ik kon me herinneren dat die 2 straten verderop lag van het huis. En warempel: binnen een minuut of 15 rondwandelen met mijn backpack had ik het huis gevonden! Ik was super blij en opgelucht. Toen ik echter aanklopte bij het huis, kwam de familie met slecht nieuws. Ze hadden afgelopen donderdag aan de school aangegeven mij niet te kunnen ontvangen omdat ze de woensdag ervoor te horen hadden gekregen dat het slecht ging met de gezondheid van Carlos, de vader van de familie. De hele familie was daar natuurlijk erg verdrietig om, dus ze dachten dat het beter was om niet nog een student te ontvangen (er was al een man van 71 in het huis). De familie had mij dus totaal niet verwacht! Helaas had de school helemaal niets aan mij doorgegeven dus dit creëerde een vervelende situatie zowel voor mij als voor hen. Toch was María (mijn mama tica hier) blij om mij te zien. Ze had namelijk vanaf zaterdag bedacht dat het geen zin heeft om te rouwen, maar dat het beter is om een positieve instelling te hebben betreft de ziekte van haar man. Ze vertelde me dat ze er eigenlijk spijt van had dat ze de school had gebeld om te zeggen dat ik niet kon komen. Zoals jullie in mijn eerste blog konden lezen, is het gezin redelijk gelovig en het was volgens María dan ook een teken van God dat ik alsnog bij haar voor de deur stond zondag. Ik was natuurlijk hartstikke blij dat ik alsnog kon blijven en dat ze het leuk vonden om mij te ontvangen. Wellicht dat ik voor een beetje afleiding kan zorgen! Gelukkig heeft deze faal van de school dus alsnog geleid tot iets goeds! Anders had ik nu in een ander gastgezin gezeten.

Afgelopen maandag was mijn eerste dag Spaanse les aan de school in Heredia. Dit is overigens tevens mijn laatste week Spaanse les! Ik moet zeggen dat ik een beetje schrok toen ik aankwam op de school. Waar de school in Sámara erg bruisend is, is de school in Heredia redelijk suf. Ook verschilt de gemiddelde leeftijd denk ik een jaar of 40. In Sámara waren de meeste studenten tussen de 20 en 30 jaar (en waren er ook wel mensen die wat ouder waren), maar hier zag ik bijna alleen maar mensen van 60+! Ik ben echt een van de weinige jongen mensen op de school en dat is echt even wennen. De hele 'pura vida' mentaliteit heb ik hier nog niet gevoeld. Ik zit in een klas met 5 andere studenten, waaronder een bejaard koppel uit de VS. Ik schat dat zij een jaar of 75 zijn. Zij hebben vroeger veel Spaans gesproken maar zijn dat nu natuurlijk voor een deel kwijt. De lessen hier vind ik een stuk minder interessant dan mijn lessen in Sámara. Mede omdat mijn klasgenoten niet zo dynamisch zijn. Het gaat me deze week niet snel genoeg en ik verveel me best wel in de les. Ik doe mijn best om niet te verveeld over te komen, want dat is natuurlijk erg vervelend voor de lerares. Ik denk in elk geval niet dat ik deze week net zo veel leer als in de afgelopen weken. Ik probeer thuis dus veel woordjes te studeren, want ik heb hier geen nieuwe vrienden gevonden #foreveralone.

Gisteren had ik een bespreking met de vrijwilligerswerk coördinator van mijn school. Vanaf zondag vertrek ik namelijk naar Alajuela voor 4 weken vrijwilligerswerk in een vrouwenopvang. Ze vertelde me dat het project verwacht dat ik 6 dagen in de week voor 7 uur per dag werk (!). Dit lijkt me nogal veel voor een vrijwilliger, en ik had dit ook niet helemaal verwacht. Ook wist de coördinator niet zeker of ik wel een privékamer zou hebben daar (ik slaap op het project), maar dit is vooraf wel aan mij beloofd. Morgen ga ik samen met de coördinator kennismaken op het project, dus ik wacht maar even af hoe dat gaat. Als ik geen privékamer heb, wil ik een andere oplossing vinden want ik kan niet voor 4 weken afstand nemen van mijn privacy. Ook zou ik graag tenminste één week een weekend vrij hebben, om samen met Carolin (het Duitse meisje dat ik in Sámara heb leren kennen) een trip naar Tortuguera te maken. Ik ging er eigenlijk vanuit dat ik alle weekenden vrij zou zijn, maar op zijn minst 1 doe ik het ook voor. De andere vrijwilliger bij de bijeenkomst gisteren werkt maar 4 dagen in de week voor 4 uur per dag! Dat is een behoorlijk verschil. Dat zou ik wel wat weinig vinden, maar 5 dagen voor 7 uur lijkt me wel een mooie vrijwilligersbijdrage. Maar goed, ik wacht even af hoe de kennismaking op het project zelf morgen zal gaan! Ze willen in elk geval graag dat ik Engelse les ga geven aan de dames en met ze ga knutselen en koken. Als iemand nog tips heeft voor leuke, simpele knutselprojectjes: let me know (er is geen tot weinig budget)! Ook lesmateriaal voor Engels voor beginners is welkom.

Zoals jullie hebben kunnen lezen, is mijn tijd in Heredia iets minder relaxt verlopen dan de weken ervoor. Hopelijk mag ik jullie volgende week weer verblijden met een iets gezelligere blog! Maar goed, ik wilde jullie de iets mindere kanten van mijn verblijf hier niet onthouden. Uiteindelijk komt alles wel goed! Ik kijk al uit naar het moment waarop ik eindelijk fatsoenlijk Spaans spreek en ik samen met Emilie 10 dagen de tijd heb om de rest van Costa Rica te verkennen. En ik denk ook dat het vrijwilligerswerk uiteindelijk wel los zal lopen! Ik heb overigens afgelopen week al van verschillende mensen complimentjes gehad over mijn Spaans (van locals!). Ik ben er zelf nog niet helemaal tevreden over, maar deze week kan ik er nog extra hard aan werken!

Muchos besos x

Kyra

PS: Mijn gastmoeder wil graag leren hoe ze een Rijstevlaai kan maken, als iemand nog een goed recept heeft/weet dan ontvang ik deze graag! Dan kan ik deze voor haar vertalen naar het Spaans.

PPS: Het is al bijna een maand geleden dat ik chocolade at! En voor het eerst heb ik er echt heel veel zin in.


Reacties

Reacties

Sanne

Eej Kyra,

Jammer dat het een iets mindere week is. Hopelijk heb je uiteindelijk toch nog iets geleerd van je lessen?!
6 dagen werken per week is idd wel veel. Geef je goed aan wat je prettig vindt. Helaas heb ik geen recept voor een rijstevlaai.

Groetjes Sannd

Sanne

Ik weet niet of je er nog iets aan hebt...
https://www.laurasbakery.nl/rijstevlaai/
Dit is een recept van de rijstevla, zelf nog niet geprobeerd. Maar tot nu toe altijd goede resultaten bereikt met de recepten van deze pagina.

Groetjes Sanne

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active