ticakyra.reismee.nl

Reizen door Costa Rica & Cuba

Het is alweer iets meer dan 2 weken sinds mijn vorige blog online kwam. Het bijhouden van mijn blog onder de aanwezigheid van Emilie bleek toch iets lastiger dan ik had gedacht. Misschien is dat juist wel een goed teken, want dat houdt ook in dat ik haar nog niet (helemaal ) zat ben! Deze blog wordt trouwens best een lange, dus bereid je daar alvast op voor!!

Nadat we weggingen uit Monteverde, zetten we onze reis voort naar Quepos. Het stadje in de buurt van nationaal park Manuel Antonio. We hadden hier een AirBnb geboekt mét zwembad en verbleven hier 3 nachtjes. Bij aankomst hadden we mazzel: er waren niet zo veel kamers meer vrij en daardoor hadden we een upgrade gekregen. We hadden nu een privé badkamer in plaats van een gedeelde en onze slaapkamer had 3 bedden waarvan 2 voor 2 personen! Super chill.

Op de eerste volledige dag gingen we naar het nationale park. We besloten vroeg te gaan, dus we waren rond half 9 al binnen. We wandelden wat rond en kwamen uiteindelijk uit bij een strand. Daar moest je naast de toeristen, ook uitkijken voor de aapjes en wasberen die er mogelijk met je spullen vandoor konden gaan. Gelukkig had ik met mijn nieuw verworven Spaans skills al een praatje gemaakt met een Costa Ricaanse meneer die er uit zag alsof hij frequent bezoeker was van het park. Hij bewaakte heel lief onze spullen terwijl wij een duik namen in de zee! (Tip: wasberen houden blijkbaar niet van zand) Voor de andere volledige dag in Quepos hadden we geen plannen, want er was niet zo heel veel in de buurt te doen behalve veel te dure excursies ($70 voor een paar uurtjes kanoën). De manager in het hotel raadde ons aan om een wandeling te maken naar een afgelegen strand. Echter hadden we voordat we hieraan begonnen zin in een duik in het zwembad en zijn we hier eigenlijk de hele dag niet meer uit gekomen... Ook lekker!

De volgende dag waagden we ons aan een hele lange busreis: we reisden van Quepos naar San José en van daar naar Puerto Viejo. We stonden braaf om 6u ‘s ochtends te wachten op de bus, maar deze was natuurlijk een halfuur te laat. Uiteindelijk kwamen we rond kwart over 10 aan in San José. Om 12 uur hadden we onze aansluiting naar Puerto Viejo vanaf een ander busstation. De reis naar Puerto Viejo zou nog 4,5 uur duren, maar duurde uiteindelijk 6 uur. Moe maar voldaan kwamen we aan en zochten we ons huisje voor de komende 4 nachten op.

Toen we daar aankwamen bleek het dat we een huisje hadden gehuurd met 2 aparte slaapkamers, een keukentje, badkamer en terras met hangmat. Het klinkt op deze manier iets beter dan dat het was. De keuken was vies (er lagen overal dode vliegjes, ook in het afwasmiddel), het rook er naar aangebrande hamburgers en ook op de slaapkamers zaten een hele boel vliegjes. En toen ik wilde gaan slapen bleek ook de lamp terwijl hij uit was nog steeds te flikkeren. Ook rook het huisje erg vies wanneer het regende (‘s avonds heeft het een paar keer geregend). Al met al was ik dus niet een groot fan! Maar we hebben absoluut het beste gemaakt van de tijd in Puerto Viejo! Op de eerste volledige dag huurden we fietsen voor de rest van de dagen en fietsten we er meteen mee naar een verderop gelegen strand. Hier vermaakten we ons prima met de ruwe golven en gingen we daarna heerlijk eten bij een Italiaan ‘Pecora Nera’. Hier heb ik echt de lekkerste pasta OOIT gegeten en ook het voorgerecht was overheerlijk. Voordat we weggingen kregen we nog een glaasje limoncello van het huis en daarna fietsten we weer terug naar onze casa.

De volgende dag gingen we met de bus naar nationaal park Cahuita. Omdat het een zondag was, reed de bus heel onregelmatig en hebben we 2 uur gewacht op de bus... (de bushalte lag wel aan het strand, dus dat verzachtte de pijn). Hier liepen we even rond, maar besloten we al snel een plekje op het strand uit te zoeken en de zee in te duiken want het was behoorlijk heet. De zee leek een stuk minder ruw dan de dag ervoor, maar ineens kwamen er 3 hoge golven achter elkaar waardoor Emilie en ik allebei onze petten en nog net niet ons bikinitopje zijn kwijtgeraakt. Een beetje verward en met een slok zeewater achter de kiezen besloten we dat het maar beter was om niet meer te zwemmen en het park wat verder te verkennen. Het was er echt prachtig en je hoeft voor dit park niet eens entree te betalen! Ze vragen wel om een donatie bij binnenkomst, maar dit mag je geheel zelf bepalen.

Op onze laatste dag in Puerto Viejo gingen we naar het Jaguar Rescue Centre. Hier worden allerlei gewonde dieren uit de omgeving naartoe gebracht en verzorgd met het doel om weer in de natuur te worden vrijgelaten. We kregen in een klein groepje een rondleiding van vrijwilliger Daan, die toevallig ook Nederlands was. We zagen verschillende dieren waaronder wilde katten, aapjes en (baby) luiaarden. Ik vond het echt heel indrukwekkend maar ook mega schattig! Ook deze dag was weer bijzonder heet, dus we besloten om hierna lekker op een terras aan het strand te gaan lunchen. We reden met onze fiets terug naar het stadje en kozen een terras uit met een prachtig uitzicht. Hier spendeerden we het overgrote deel van onze laatste middag. Daarna keerden we terug naar het huisje om research te doen voor Cuba en om een restaurant uit te zoeken voor de laatste avond in Puerto Viejo. Uiteindelijk zijn we pizza gaan eten en hebben we daarbij allebei heerlijk cocktails gedronken (yes, ik heb Emilie aan de cocktails gekregen!).

De volgende dag begon onze laatste dag Costa Rica met een busrit naar San José. Ook dit keerde duurde het weer een lange 6 uur. Eenmaal aangekomen namen we een Uber naar Heredia en kwamen we aan bij onze bed and breakfast voor 1 nachtje. Het bed was echt meeeega klein, dus Emilie en ik hebben niet zo goed geslapen... Op de laatste avond in Heredia aten we arroz con pollo van mijn favoriete tentje, namen we afscheid van María en haar familie en gingen we nog drankjes doen met Juan Carlos. Het was dus nog een hele gezellige avond!

Op 21 maart vlogen we van San José, Costa Rica naar Havana, Cuba. Ik had het type vliegtuig de avond van tevoren opgezocht en ik was niet zo blij met de zoekresultaten: een klein vliegtuigje met propellers. Het vliegtuig maakte een boel herrie met opstijgen, maar daarna viel het gelukkig allemaal wel mee en zijn we heelhuids geland in Havana.

Eenmaal aangekomen, begon het avontuur. Er stonden namelijk geldwisselautomaten op de luchthaven waar je je euro’s in kon stoppen en dan zou je er CUC (de lokale ‘luxe goederen’) munt voor terug krijgen. Emilie nam de proef op de som en wisselde eerst een briefje van €50 om. Dit ging goed. Toen stopte ze haar overige €300 er in en ging het uiteraard fout: de machine bleef vasthangen. Weer zo’n moment waarop het maar goed is dat ik inmiddels Spaans spreek: ik legde uit aan en medewerkster wat er aan de hand was en het enige wat ze kon zeggen was dat we ‘even’ moesten wachten. Na 10 minuten ging ik nog een keertje checken of er wel actie werd ondernomen maar ook nu kreeg ik hetzelfde antwoord. Uiteindelijk kwam er nog redelijk snel (voor Cubaanse begrippen) iemand aan die Emilies euro’s uit de machine redde. Uiteraard hadden we het vertrouwen in deze machines inmiddels verloren en gingen we op zoek naar een wisselkantoor. Resultaat: een hele lange rij waar we toch maar achter aansloten. Ik had gelezen dat het best 2 uur zou kunnen duren voordat je aan de beurt bent wanneer je in de rij moet staan om je geld te wisselen, maar ook hier hadden we meer geluk. Binnen een halfuur hadden we allebei van onze euro’s CUC’s gemaakt. We (ik) regelden een taxi voor een goede prijs en gingen op weg naar onze slaapplek in Havana.

Onze slaapplek bleek meer dan prima: op loopafstand van alle bezienswaardigheden, airco op de kamer, 2 losse bedden, een koelkastje en warm water (dit blijkt hier normaal te zijn, maar na Costa Rica was dit wel speciaal). Ook het ontbijt dat onze accommodatie serveerde was echt overheerlijk (Hostal Real in Havana). Op de eerste avond zochten we snel iets in de buurt om wat te eten, het was namelijk al half 9 toen we aankwamen. We vonden een soort snackbar om de hoek en liepen daar naar binnen. Hier bestelden we voor 3CUC (vanaf nu $, heeft namelijk dezelfde waarde) p.p. een hamburger en voor 1$ p.p. een lokaal frisdrankje. Ik rekende af met 10$ en vroeg aan de ober of ik het wisselgeld misschien niet in Menudo Nacional (CUP) kon krijgen. Hij gaf me 50CUP wisselgeld (wat overigens echt precies de wisselkoers is, dus dat is super netjes) en voldaan verlieten we de snackbar (dat voldane gevoel kwam trouwens niet door het eten, dat was echt niet lekker).

De volgende dag hadden we een volledige dag om Havana te verkennen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dus geen fan ben van Havana, dus als je dat wel bent dan herken je je misschien niet in mijn verhalen. Om de haverklap werden we door (vooral) mannen lastig gevallen of ze ons niet ergens mee konden helpen in ruil voor $1 (of ze zeiden gewoon ‘kijk daar is gebouw x, daar is gebouw y en daar is gebouw z. Mag ik nu $1?’). Echt heeeel irritant. Ook denk ik dat er wel 80x aan ons is gevraagd of we geen taxi nodig hadden of een ritje wilden maken in een oldtimer. Ik heb het gevoel dat ik de hele dag alleen maar ‘No gracias’ heb gezegd.

Wel vond ik dat er in het centrum een aantal indrukwekkende gebouwen stonden (in tegenstelling tot daarbuiten, wat een lelijke gebouwen zeg!). We bezochten een van deze mooie gebouwen: het Capitool. Je mocht hier alleen naar binnen met een gids en er stond aan de zijkant een rij mensen te wachten dus we gingen maar eens vragen waar dat dan voor was. Om 12 uur ‘s middags zouden er kaartjes worden uitgegeven aan de mensen die staan te wachten voor 3 verschillende tijdstippen voor een (gratis tot 1 april) rondleiding met een gids. En er gold ook op = op. We besloten de gok te wagen en sloten om iets na half 12 aan in de rij en wisten zowaar een kaartje te bemachtigen voor half 2! Tussendoor dronken we een sapje op het terras van hotel Inglaterra voor 1.25$. Ik vond de rondleiding door het Capitool erg interessant en de ruimtes waren echt mooi. Helaas hadden we ook voor de 25e keer op de dag een Cubaan aan de haak geslagen: de bewaker die met ons meeliep tijdens de tour. Nadat ik hem had duidelijk gemaakt dat er bij mij niks te versieren viel, probeerde hij het nog bij Emilie maar ook dat was uiteraard geen succes.

Na het Capitool gingen we snel op zoek naar een winkel waar ze WiFi kaarten verkopen. Je kunt hier in Cuba namelijk alleen op pleintjes en in sommige hotels/restaurants internetten met vooraf gekochte WiFi kaartjes. Dit kost dan $1 per uur. Er stond een aardige rij en we sloten maar weer braaf achteraan. Na een minuut of 20 waren we aan de buurt en kochten we allebei een kaartje van 5 uur (die nu wel aardig op is). Vervolgens bedachten we dat we misschien toch nog wel even iets moesten eten en gingen we op zoek naar een plekje. We kwamen uit bij restaurant ‘Chacón 162’ want daar konden we ook lekker buiten zitten onder een parasol. De ober sprak uitstekend Engels, dus ik voelde me niet genoodzaakt om Spaans te spreken. Hij wilde ons (veel te dure) cocktails à 5,50$ per stuk aansmeren, maar ik zei dat we liever een sapje wilden. Ook bestelden we allebei een van de goedkopere gerechten op de kaart. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien was hij daar niet helemaal blij mee, maar hij moest het er maar mee doen. Vervolgens ontstond er echt een fantastische situatie: onze ober zei tegen zijn collega iets wat eindigde met dat we ‘perras’ ook wel ‘bitches’ waren en dat verstond ik natuurlijk prima. Ik reageerde dus in het Spaans met ‘Hey, puedo entender español!’ Wat iets betekent als ‘Hey, ik begrijp Spaans!’ Nouuuu je had zijn gezicht moeten zien! Hij probeerde zich er nog onderuit te lullen door te zeggen dat hij zei dat we mooie ogen hadden maar dat kon hij dus echt niet aan mij verkopen. Zijn gezicht vertrok echt helemaal en om het goed proberen te maken, kwam hij nog een schaaltje met een of andere Cubaanse snack brengen die Emilie en ik uit protest niet hebben opgegeten. Daarna heeft hij ons niet meer durven bedienen en heeft hij zich de hele tijd verscholen!

We sloegen het avondeten over omdat we om 16 uur nog pasta hadden gegeten en de volgende dag ook weer vroeg op moesten staan en dus toch vroeg gingen slapen. Na weer een overheerlijk ontbijtje namen we de taxi naar het busstation in Havana waar om 9 uur de eerste bus naar Viñales zou vertrekken. We hadden al vernomen dat deze bus vol zat, maar er vertrekken vanuit daar ook meerdere ‘taxi collectivos’ een soort taxi die je dan deelt met andere mensen. Meteen toen we daar aankwamen sprak iemand ons aan of we voor 20$ p.p. met zo’n taxi mee wilden reizen. Iets te snel gingen we op het aanbod in omdat ik had gelezen dat dit een goede prijs was. We zouden nog 5-10 minuutjes moeten wachten op 2 andere passagiers en dan zouden we vertrekken. De 5-10 minuten werden uiteindelijk 30 minuten dus besloten we om nog te onderhandelen in de prijs. We wilden samen voor 30$ mee. Nou dat ging dus écht niet volgens de meneer. Maar ook wij bleven volhouden dat we echt te lang hadden moeten wachten en dat we dus korting wilden. Bovendien bleek er ineens een 5e persoon in de taxi te zitten waardoor er ook al extra geld zou worden verdiend. De taxi kwam leeg bij ons aan en we moesten instappen van degene die de verdeling van de personen regelde (de andere passagiers stonden een paar straten verderop). Ik probeerde nog een keer te zeggen dat we alleen voor 30$ samen meegingen en hij weigerde. Dus besloten Emilie en ik het er op te wagen en zeiden we dat we op zoek gingen naar een andere taxi (wat op dat moment betekende dat ze of half leeg moesten vertrekken, of nog andere mensen moesten vinden). Op dat moment konden we uiteraard mee voor samen 30$! We hadden gewonnen!

Na een taxirit van iets minder dan 3 uur en een tussenstop bij een sigarenboer (super leuk wel trouwens!) kwamen we aan in Viñales. Hier hadden we nog geen slaapplek, maar zodra we uitstapten sprak een vrouwtje ons aan met de vraag of we nog wat zochten. We waren een beetje huiverig maar liepen achter haar aan om een kijkje te nemen. We konden slapen in het huis van haar nicht, 3 blokken verwijderd van het stadscentrum waar precies het weekend dat we er waren een soort straatkermis was (goede timing hè?!). Ook hier hadden we weer 2 aparte bedden en was de locatie top dus we vonden het helemaal prima (overigens ook weer een uitstekend ontbijt). We vermaakten ons op de straatkermis (waar je veel goedkoop eten en drinken kon kopen) en aten ‘s avonds bij El Olivo. Een biologisch Italiaans restaurant. Heerlijk! Je kunt dus toch wel lekker eten in Cuba. De vrouw waarbij we sliepen wilde ons maar al te graag helpen met het boeken van een paardrijtocht door de vallei. Wij zeiden dat we eerst zelf nog even wilden rondkijken, maar voor we het wisten stond de gids op de stoep en kwam hij een praatje houden over dat we een tour van 4-5 uur konden doen voor $35 p.p. Dit was boven het budget dat wij hadden bedacht, dus we wezen het af. Echter vielen de prijzen bij de toeristenbureaus in het stadje ook tegen. Daar kostte het ook al snel 30$. Uiteindelijk kwamen we geheel per ongeluk uit bij een plekje waar ze ook paardrijtochten regelden voor 3$ per uur per persoon. Emilie dacht dat haar Cuba app de locatie aangaf als een mooi uitzichtpunt (het heette wel gewoon paardenverhuur maar dan in het Spaans, het was erg grappig ). Uiteindelijk duurde deze tocht 6 uur, dus waren we maar $18 kwijt én langer weg geweest! Ook waren er ook nog een mevrouw uit Mexico en haar 2 kids mee en zij waren echt super leuk! Ze wonen nu in de VS, dus ze konden ook nog de dingen die ik niet begreep voor ons vertalen. Echt ideaal én gezellig! Tijdens de paardrijtocht gingen we langs een tabaksplantage, koffieplantage, een plek waar een speciale rum werd gemaakt, een mooi uitzichtpunt én een supermooi meer waar we hebben gezwommen. Het was dus een hele geslaagde dag.

We regelden via de mevrouw van ons verblijf een taxi collectivo voor $35 p.p. van Viñales naar Trinidad (een rit van 7-8 uur) die ons 25 maart om 8 uur kwam ophalen. Met de taxi was zelfs goedkoper dan met de bus, dus dat was echt top! Emilie en ik hebben allebei een beetje kunnen slapen, dus de reis ging ook nog redelijk snel. We hadden in Viñales al een bed and breakfast voor Trinidad op het oog, dus we lieten ons voor de deur afzetten door de taxi. Gelukkig was er nog plek!

De bed and breakfast heeft een zwembad, dus we verheugden ons heel erg op een duik! Helaas bleek het zwembad leeg... maar er werd ons beloofd dat het in de avond zou worden schoongemaakt en gevuld. De volgende dag was het uiteraard nog niet gevuld. Maar het zou vandaag echt gevuld zijn! Op het moment van schrijven is het 18:21 en zit er nog steeds geen druppel water in het zwembad. We besloten de manager van de bed and breakfast hier op aan te spreken (we hadden het immers gekozen vanwege het zwembad en deze casa is ook $5 per nacht duurder dan ‘normaal’). Hij legde uit dat vanwege het droge seizoen niet altijd zoveel water mag worden gebruikt. Dat snappen we natuurlijk wel, maar we zeiden ook dat zijn personeel dan geen loze beloftes naar ons had moeten maken. We hadden namelijk gepland om vandaag even een ‘oplaaddagje’ te doen aan het zwembad (en zo ook wat geld te besparen). Hij was het geloof ik niet helemaal met ons eens want hij zei nog dat we het dan aan hem hadden moeten vragen en niet van het personeel uit hadden mogen gaan (wat echt heel raar is, het personeel moet toch te vertrouwen zijn?!), maar uiteindelijk hebben we er uit weten te krijgen dat we morgen gratis ontbijten en dat we allebei een gratis mojito hebben gekregen. Toch weer wat bespaard!

Vandaag hebben we niet heel veel ondernomen, omdat we ook gisteren weer een enthousiaste paardrijtocht van 7 uur hebben gehad langs verschillende plantages, uitzichtpunten en een mooie waterval waar we hebben gezwommen! Ik vind de omgeving hier in Trinidad misschien wel nóg mooier dan in Viñales. Ik kan in elk geval iedereen aanraden om hier te gaan paardrijden (we hadden een privé gids voor 7 uur voor 20$ p.p.). Overigens kwamen we er gisteravond achter dat ons budget niet echt meer heel erg toereikend was (we hadden ongeveer 90$ samen over voor 5 dagen lunch + diner + dingen ondernemen + cocktails en water). Ik dacht namelijk dat ik met mijn visakaart hier wel zou kunnen pinnen (met maestro kan dat namelijk over het algemeen niet), maar het lukte niet! De paniek sloeg toe en we gingen na het eten meteen al onze passen te halen om te proberen geld te pinnen. Emilies kaarten van zowel de ING als de ABN AMRO werkten niet... ik wist gelukkig wel 60$ te pinnen met mijn pas van de Rabobank! We waren echt meeeega blij. Om meer kosten te besparen bedachten we ook dat het handig was om alvast een AirBnb te boeken voor in Cienfuegos, waar we vanaf morgen 2 nachtjes verblijven. Dit kan echter niet vanuit Cuba op de een of andere manier. Gelukkig was een van Emilies vriendinnen zo lief om ons te helpen en heeft voor ons een reservering gemaakt! Dat scheelde ook weer $40 in ons budget die we er weer bovenop kunnen tellen. Uiteindelijk komt alles dus toch nog goed (we hadden al hele wilde plannen om geld te verdienen... iets met borden wassen of een kissing booth). Tip voor als je naar Cuba reist: neem veel verschillende bankpassen mee en vergeet vooral ook niet voldoende euro’s om om te wisselen wanneer je aankomt!

Gefeliciteerd als je het tot hier hebt volgehouden! Je bent eindelijk klaar met het lezen van mijn verhalen van de afgelopen 2 weken! Het is hier inmiddels weer etenstijd, dus ik sluit mijn blog bij deze af. :) Ik ga mijn best doen om vanaf de Bahamas weer voor jullie te uploaden zodat het weer een kortere blog zal zijn. Hier vliegen Emilie en ik zaterdag namelijk heen!

Liefs,
Kyra

Reacties

Reacties

Sanne

Ej Kyra,

Wij zaten te wachten op je blog. Goed om te horen dat je veel leuke dingen meemaakt.
Wat jammer zeg dat ze in Havanna zo opdringerig zijn... dat maakt zo’n stad meteen minder interessant.
Wij zijn benieuwd naar je nieuwe avonturen in de Bahama’s! Geniet er weer van!
Wij zijn wel een beetje jaloers als ik je verhalen zo lees. Super om zo te gaan reizen!!

Xxx Collin en Sanne

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active